Laatst nieuwsbrief voor een tijd- December 2019

De tijd vasthouden is hetzelfde als proberen om water in je hand te houden: hoe harder je probeert het vast te houden, hoe sneller het wegrent. Dus mijn plan is om het los te laten en te zien of dat maakt dat de tijd langzamer gaat. We staan aan het eind van 6,5 jaren in Zambia, en 16 jaren van vrijwilligerswerk, en het voelt als tot ziens zeggen tegen een oude vriend – het leven zoals wij dat kennen. Pas zagen we een foto van onze familie toen we hier net waren en het deed me beseffen hoe veel er is veranderd terwijl we ons werk deden:

Rashelle:

werd

Rashelle was 4 toen we kwamen, ze is nu 10 en heeft net haar 5e schooljaar afgerond. Dus, Rashelle: wat zul je je het meest herinneren van de tijd in Zambia?
“TC, Sasha, Shalley, Peanut, Scamper and Chippie en al onze andere dieren. Ik zal de mensen rond ons huis missen. Het prachtige platteland waar nergens ook maar rommel ligt.”

Timothy:

werd

Tim was 2, bijna 3 toen we aankwamen. Hij is net 9 jaar geworden en is halverwege zijn vierde schooljaar. Tim, wat was je favoriete deel van onze tijd in Zambia?
“Voetballen met de Tonga-jongens naast ons huis. Ik zéi het je: mijn antwoord is kort!”

Simon:

werd

Simon was 16 maanden toen hij in Zambia kwam, hij weet absoluut niet anders. Hij is nu een erg onafhankelijke 7-jarige, die door de eerste 2 schooljaren heen is geduwd ;).

Simon, wat ga je het meest missen van Zambia?
“Ik zal missen de modderige koeien, de ijzerdraad-autootjes, het rondrennen in de regen en de modder, het boompje klimmen, mijn beste vrienden, bijna het hele jaar door kunnen zwemmen, het maken van modderdammen, het eten van suikerriet, het voetballen, het rondrennen, het zwemmen in de dammen, en dat is alles.”

Dit zal altijd de plaats blijven waar wij Isabel ontvingen:

nu 4

En wij, grote mensen?   Ik denk dat we ons opnieuw realiseren dat je komt met de gedachte dat je zult geven, maar dat je zoveel meer ontvangt. Ilne: ik denk dat ik kwam klaar voor een avontuur, wachtend om te zien wat God voor ons te doen had. Dingen veranderden langzaam, en gingen duidelijk niet altijd zoals gepland. Ik leerde dat het gaat over de tijd nemen, vertragen, het bouwen van relatie tijdens de reis, investering in deze relaties, en trouw zijn in de kleine dingen. Eén dag tegelijk, genieten van de regen, genieten van de zon. Houden van mensen om wie God hen maakte, niet altijd om wie ze lijken te zijn. Ik leerde dat ik sterker ben dan ik dacht. Ik zag hier vrouwen, vrienden, die zoveel meer deden dan de Hollywood-dames met hun gelakte nagels ooit zouden kunnen doen. God heeft ons niet een Geest van Angst gegeven – maar als er een probleem is, los het op! Als er iets is waar je bang voor bent – doe het. En vooral denk ik dat God mij hier bracht om me te onderwijzen wat ik werkelijk geloofde over Hem. Zo veel van onze Zondagsschool-lessen laten Hem klinken als een soort Kerstmis-vader, die Hij niet is. Hij is de Leeuw van Judah. Mij is deze valse leer die in Afrika heerst, duidelijk geworden. Een valse leer die mensen het geloof in lokt, alleen maar voor eigen gewin: ‘Ik geloof in God alleen maar om gezegend te kunnen zijn, alleen maar om gezond en rijk te kunnen zijn.’ En ík weet nu dat ik niet leef om naar de Hemel te gaan, maar dat ik leef om die Ene die mij gemaakt heeft te verheerlijken! Carl: ik hield van de vriendelijkheid van de mensen hier. Ik genoot ervan om veilig te zijn, altijd. De eerste regenstormen na het hete seizoen, Ik hield ervan Gods schepping hier te zien. Ik ben dankbaar voor de levenservaring die we hier opgebouwd hebben. We danken God voor vrienden, vrienden voor het leven.

Het werk is gedaan:

werd

We laten het werk over in de handen van Obert en Pamela Malumani, en wij trekken verder. We hadden een vergadering met het bestuur van Hope Builders Ministries, onszelf en de Malumani’s. Het was duidelijk dat hun focus is om de gemeenschap te bereiken met de Waarheid – dus we zijn opgewonden om te zien wat er gaat gebeuren.

Dankjewel Niets van dit zou mogelijk zijn geweest zonder de steun van ieder van jullie. Dat is de werkelijkheid! Dus, hoor onze dank, vanuit de bodem van onze harten. Sommige van jullie hebben deze reis met ons al 16 jaren gelopen (eerst afzonderlijk natuurlijk), er is geen enkele manier om u terug te zegenen voor alles wat jullie voor ons hebben betekend. Dankjewel voor elke keer dat we geld uit de geldautomaat konden halen. Dankjewel voor elke persoon die kwam om ons te zien en te bemoedigen. Dankjewel voor elke bemoedigende email. Dankjewel voor post elke keer in onze postbus. Dankjewel voor elk gebed dat voor ons is gebeden. Dankjewel voor de kerstpakketten. Dankjewel voor oren om naar ons te luisteren. Dankjewel voor Jeanet, die het schrijven van de nieuwsbrieven zoveel gemakkelijker maakte. Mag God jullie zegenen.

Filippenzen 1:3-6: Ik dank mijn God, telkens wanneer ik aan u denk. In al mijn gebeden voor u, bid ik altijd met blijdschap vanwege uw gemeenschap aan het Evangelie, van de eerste dag af tot nu toe. Ik vertrouw erop dat Hij Die in u een goed werk is begonnen, dat voltooien zal tot op de dag van Jezus Christus.

Praktisch (voor financiële ondersteuners): We verwachten vanaf half januari een inkomen te hebben, hoewel alles nog niet in steen gebeiteld is. Ik hoop dat dit jullie helpt om een beslissing te nemen, wanneer je je financiële steun stopt. En nogmaals, dankjewel!   Ook zal ik blijven werken aan de blog, en onze nieuwe ervaringen met jullie delen. We zitten op geen enkele andere vorm van social media, dus als je iets van ons wilt horen, bezoek dan: www.mercy4africa.blogspot.com.   Mijn neiging is om nog zo lang mogelijk door te kletsen, omdat het afsluiten van deze nieuwsbrief toch het einde betekent. Maar jullie hebben betere dingen te doen. Dus, van de familie Paalman: tot ziens en Gods zegen!  Nog een paar mooie foto's:

Tim is 9 jaar geworden.

Viering van het eind van ons schooljaar.

Simon helpt in huis.

Rashelle krijgt een prijs voor haar bijbelquiz-voorbereiding.

Simon voetbalt op de Fun-dagen, georganiseerd voor onze thuisscholers in Lusaka.

Last newsletter for a while- December 2019

Holding time is like trying to hold water in your hand, the harder you hold onto it, the faster it runs away. So, my plan is to wish it away and see if that makes it go slower. We are standing at the end of six and a half years in Zambia, and 16 years of volunteer work, and it is like saying goodbye to an old friend- life as we know it. We recently saw a picture of our family when we came and it made me realise how much has changed while doing the work:

Rashelle

became

4 became almost 11

Rashelle was 4 when we came, she is now 10 and has just finished her 5^th year of school. So, Rashelle, what will remember most of our time in Zambia:
“TC, Sasha, Shalley, Peanut, Scamper and Chippie, and all our other pets. I will miss the people around our house. The beautiful country side wherever there is no littering.”

Tim:

became

2 became 9

Tim was 2, almost 3 when we arrived. He has just turned 9, and is half way through his fourth year of school.
Tim, what was your favourite part of our time in Zambia?
“Playing soccer with the Tonga boys behind our house. I told you my answer is short!”

Simon:

became

16 months became 7 years

Simon was 16 months when he set foot in Zambia, he definitely knows nothing else. He is now a very independent 7 year old, having been forced through school for 2 years ;)
 
Simon, what are you going to miss most about Zambia?
“I will miss mud cows, wire cars, running around in the rain and mud, climbing trees, my best friends, swimming most of the year, making mud dams, eating sugar cane, playing soccer, running around, swimming in the dam, and that’s all.”

This will forever be the place we received Isabel:

Now 4 years old

So, yes, things have changed:

And us big people? I think we realize just once again that you come thinking that you will be giving, but you receive so much more. Ilne: I think I came ready for an adventure, waiting to see what God had for us to do. Things moved slowly, and definitely didn’t always go according to plan. I learned that it is about taking time, slowing down, building relationships upon the journey, investing in those relationships, and being faithful in the little things. One day at a time, enjoy the rain, enjoy the sunshine. Love people for who God made them, not always for who they seem to be. I learned that I am stronger than I think. I watched women here, friends, do so much more than the Hollywood ladies with their painted nails could ever do. God has not given us a Spirit of Fear- so if there is a problem, solve it! If there is something you are scared of- do it. And mostly, I think God brought me here to teach me what I really believed about Him. So much of our Sunday school lessons makes Him sound like Christmas father, which He is not. He is the Lion of Judah. The false teaching that makes faith all about what I can get out of it, has been revealed to me here, and I now know that I don’t live to get to Heaven, I live to glorify that One that made me. Carl: I loved the friendliness of people here. I enjoyed being safe, always. The first rainstorms after the hot season, I loved seeing God’s creation here. I am thankful for the life experience we built up here. We thank God for friends, friends for life.

The work is done: became We are leaving the work in the hands of Obert and Pamela Malumani, and moving along. We had a meeting with the Hope Builders Ministries board, ourselves and the Malumani’s. It was made clear that their focus was to reach out to the community with the Truth- so we are excited to see what happens. Thank you None of this would have been possible without the support of every single one of you. That is the reality! So, hear our thanks, from the bottom of our hearts. Some of you have walked this journey with us for 16 years (first separately of course), and we have no way to bless you back for all you’ve meant to us. Thank you for every time we could draw money at the ATM. Thank you for every person that came to see us and encourage us. Thank you for every encouraging email. Thank you for every card in the post box. Thank you for every prayer prayed on our behalf. Thank you for Christmas packages. Thank you for ears to listen to us. Thank you for Jeanet who made the writing of the newsletters so much easier. May God bless you. Phil. 1:3-6: I thank my God every time I remember you. In all my prayers for all of you, I always pray with joy because of your partnership in the gospel from the first day to now, being confident of this, that he who began a good work in you will carry it on to completion until the day of Christ Jesus. Practically (for financial supporters): We are expecting to have an income from middle January, though all is not set in stone yet. I hope that helps you to make a decision when you stop your financial support. And once again, thank you!   Also, I will keep working on our blog, and share with you our new experiences. We are not on any other form of social media, so you need to want to hear from us and then visit: www.mercy4africa.blogspot.com   My tendency is to waffle on for as long as possible, because closing this letter would somehow signify the end. But you have better things to do. SO, from the Paalman family: Goodbye, and blessings. Some nice pictures: Tim on his 9th birthday Celebration of the end of our school year. Simon helps in the house. Rashelle gets a prize for her bible quiz preparation. Simon playing soccer at the Fun days organized for our home schoolers in Lusaka.

Nieuwsbrief Oktober 2019

70..69..86 De dagen tikken door. Kleine tikken op onze checklist groeien. En het beklemmende gevoel in mijn borst lijkt steeds groter te worden. Afscheid is nooit makkelijk geweest voor me… Je kunt het ook van de andere kant bekijken: op z’n minst ben ik niet dankbaar om te vertrekken – er zijn te veel geweldige mensen die we achter moeten laten. En zo rijden we de moeilijke wip-wap van emoties: we zijn opgewonden over wat God voor ons heeft de komende paar maanden, maar we zijn verdrietig omdat we achter ons laten wat Hij ons de afgelopen 6,5 jaar heeft gegeven.

Carl had een erg goede reis. Volgens mij heb ik vorige maand al genoemd dat hij een deel van de dag door kon brengen met zijn moeder. Ze is een bijzondere vrouw met een erg vrolijke kijk op het leven. Een voorbeeld voor velen: 

Carl was 2,5 weken in de VS en kwam erg opgewonden terug over het werk daar. Iets wat erg goed was voor zijn geest was hoe groen het daar overal is.

Er zijn vele hectares aardbeien gepland.

Thuis was het vergeleken met daar behoorlijk bruin. Het kostte Carl en paar dagen om weer te wennen.

Zijn lieve vrouw zorgde er voor dat hij niet veel tijd had om daarover na te denken. Hij kwam terug om een heleboel (kapotte) problemen op te lossen – waarvan zeker niet de kleinste: een kapotte versnellingsbak. Nooit een saai moment.

Zijn vervangers hebben goed voor hun moeder gezorgd toen Carl weg was.

Maar zoals je kunt zien, zijn ze er niet helemaal zeker van of het eetbaar is.

Een aantal andere vriendelijke mensen kwam langs om ons gezelschap te houden. Mijn vader en Mr. Steve Slater, van Hope Builders Ministries VS, sloten hun leiderschap-conferenties af met een paar dagen bij ons. De kinderen genoten van de aandacht. De mannen hadden een bijzondere tijd, waarin ze onderwijs gaven in verschillende steden waar kerkleiders bij elkaar kwamen om elkaar te onderwijzen en te bemoedigen.

Newsletter October 2019

70..69…68 The days are ticking by, all to regularly. Little ticks on our check lists are growing. And the tightness in my chest seem to be increasing more and more. Goodbye has just never been easy for me… You can also look at it the other way, at least I’m not thankful to leave- there are too many wonderful people to leave behind for that. And so, we ride the difficult see-saw of emotions: we are excited about what God has for us over the next few months, and we are sad to leave behind what he has given us for the last 6 and a bit years.

Carl had a very good trip. I think I did mention last month that he was able to spend a part of a day with his mom. She is a special lady with a very cheerful outlook on life. An example to many:

He spend two and a half weeks in the US- and came back very excited about the work there. Something that really was good for his soul was the greenness of it all.

Lots of hectares of strawberries were planted.

Home seemed slightly brown in comparison, it took Carl a few days to adapt again.

His dear wife made sure that he didn’t have much time to think about it. He came back to solve lots of broken dilemma’s- of which not the smallest a broken gearbox. Never a dull moment.

His substitutes took good care of their mom while he was gone.

But as you can see, not even they are sure if it is edible.

Some other friendly people also came along to keep us company.

My father and Mr Steve Slater, from Hope Builders Ministries US, ended their leadership conferences with a few days with us. The children enjoyed all the attention. The gentlemen had a wonderful time teaching in different towns where the church leaders came together, to learn and to encourage one another.

And so the days keep ticking. God is opening door after door for us.  I needed people to fill my church obligations, and in years passed it was just impossible to find anyone who wanted to help. Now people are coming forth easily. And so, we just keep passing through the open doors. 

Lastly, we keep asking for your prayers for our area. We are cut off from electricity between 8-15 hours per day currently, without any idea where it will stop. Certain parts of Zimbabwe is already up to 18 hours without electricity per day. It is because there is not enough water in this drought to generate power. It is just a sign how the countries are struggling financially.

Till next month,