Nieuwsbrief September 2019

Ik geef het op, ik ben nu al ik weet niet hoe vaak begonnen aan deze nieuwsbrief, en het lukt maar niet. Ik probeer te zoeken naar een gemeenschappelijk thema in onze maand om het allemaal bij elkaar te houden, maar deze maand is vol geweest van kleine niet-verbonden opwinding en wonderen. Voor allemaal zijn we dankbaar. Hé, dat is het – we zijn dankbaar.

Dankbaar voor: Een nieuwe familie, die naar ons project toekomt om het als manager over te nemen. Carl werkt hard om ons huis te verbouwen zodat het voor hen een thuis kan worden. De slaapkamers van de kinderen zijn hun slaapvertrekken geworden. Onze buitenveranda is veranderd in een mooie buitenkeuken voor Pamela. Onze woonkamer, keuken en schoolgebied zijn weer geopend tot de grote ruimte die het eens was. Ons gebed is dat Obed, de nieuwe manager, een kleine huiskerk zal starten in deze ruimte. Zoals al eerder genoemd, is het gebied rondom het project een Zevende Dags Adventisten-bolwerk, en we bidden echt dat Obed een verschil kan maken. Zijn vrouw, Pamela, was ook Zevende Dags Adventist toen ze met hem trouwde, wat hen een hart van begrip geeft, en niet van veroordeling. Obed heeft gestudeerd via Hope Builders Ministries, onder leiding van Pastor Justin Chiweela, de districtsleider van ons district. We bidden dat Obed de juiste mensen kan vinden om te onderwijzen in onze village. Mag Jezus volledig gediend worden in Ntola! We zijn dankbaar voor: De mogelijkheid voor Ilne om naar Uganda te gaan. Mijn moeder heeft 4 weken onderwijs gegeven in discipelschap en diepe Bijbelse principes op 8 verschillende locaties verspreid over Zambia. Voor haar laatste conferentie was ze uitgenodigd in Gombe (Uganda) door Pastor Aloysious Kinaalwa. Ze ontmoette hem jaren geleden in Tanzania, en ze hebben contact gehouden. Hij vertelde dat hij aan het begin van dit jaar heel sterk voelde dat zij moest komen om te spreken in hun kerk. Ze had een ‘second soul’ nodig en vroeg me. Carl liet me vrij, en ik kon op de nachtvluchten stappen door Rwanda richting Uganda. Er was een wonder nodig om in het land te komen. Ik had mij gele koorts-kaart bij me, omdat ik voelde dat de Heilige Geest me aanspoorde om afgelopen week op internet te kijken. Maar de kaart van mijn moeder was veilig in Amerika. Toen we aankwamen op het vliegveld van Entebbe in Ugana, was onze eerste stop bij een meneer die alle gele koorts-kaarten checkte. Hij checkte mijn kaart en gebaarde ons toen door te lopen zonder te vragen om de kaart van mijn moeder! We konden het amper geloven, maar hebben God geprezen. Dit was werkelijk een ‘God-ding’. Het voelt alsof ik een tijdreis heb gemaakt naar onze dagen in West-Afrika – een prachtig, groen land met mild weer. Overal fruitbomen, smalle rode stoffige wegen die je meenemen in de groene jungle. Niet zoals het bruine dorstige land dat we achter ons laten. We verbleven in het huis van de pastor, overweldigd door hun gastvrijheid en hun gezin te leren kennen – aan geweldig koppel met 4 leuke kinderen. (Dat klinkt als het juiste ding om te zeggen, toch? Maar dat is het niet, het waren kinderen die gedurende de conferentie letterlijk elk woord dronken, zo vriendelijk en liefdevol.) Ze hebben een open huis en hebben bijna altijd een aantal wezen die bij hen wonen. Ze proberen een aantal kamers te bouwen voor de kinderen. Ze gaan niet uit en werven fondsen, ze delen uit wat ze maar hebben. En al deze kinderen zijn ook betrokken bij de kerk. Het was voor mij werkelijk een voorbeeld hoe je je hele gezin toegewijd maakt aan Zijn dienst. De conferentie ging goed – we hadden 2,5 dag lang gemiddeld 100 mensen per dag. Mijn moeder doet het alsof het haar tweede natuur is, ik ben echt een amateur. Ik deelde enkel wat God in mijn hart plaatste en het sloot zo goed aan bij wat mijn moeder onderwees. Het was zo bijzonder om zulke aandachtig luisterende mensen te zien, toen we praatten over het onderzoeken van Gods Woord. Voor ons was het duidelijk dat de mensen goed onderwezen waren, ze lieten zoveel inzicht zien. Het was ook geweldig om te alle kerken rondom te dien die door deze pastor zijn geplant. Het liet me opnieuw te kracht van een lokale voorganger zien. Het is zoveel effectiever om te investeren in de lokale mensen, die de taal al kennen, om hun eigen mensen te bereiken.                                                                   Ilne geeft les Twee dames in traditionele Gomesi's dracht. Dit gebied wordt ‘Butambura’ genoemd – de plaats van de bedekte. Toen de overheid mensen hun woonplek gaf, was dit de plek waar ze de Moslims herbergden. Het gebied bestaat voor ongeveer 80% uit Moslims. Er zijn 15 moskee’s om je iedere dag Goedemorgen te zeggen. Wat is de eerste verdedigingslinie van de pastor: houd van hen. Er is geen spanning tussen Christenen en Moslims – enkel wederzijds respect. We bidden echt of God de Moslims naar Hem wil trekken door wat dit gezin doet. Een moskee in aanbouw Onder bananenbladen wordt voedsel bereid op de conferentie Het enige woord dat ik onthouden heb: Webalinyu – Dankjewel! Een extra dankuwel: Op de terugweg van Uganda konden we een middag doorbrengen met oude vrienden van ons die de afgelopen 7 jaren als zendelingen gewerkt hebben in Uganda. Ik had mijn vriendin niet meer gezien sinds 2011. We hadden samen een liefdevolle maaltijd voordat we met een middernachtvlucht terugvlogen naar ons land van stof en honing. We zijn dankbaar voor: Carl kon zijn reis een week naar voren halen, zodat hij bij de 50e verjaardag van zijn broer kon zijn. We missen zoveel speciale familie-aangelegenheden, dat we echt heel erg dankbaar waren dat hij tussenstop kon maken op zijn reis naar Amerika om zijn familie te zien. De meeste van hen waren samen voor de verjaardag, wat het mogelijk maakte om veel van hen tegelijk te zien. Carl heeft ook tijd met zijn moeder doorgebracht – haar Alzheimer maakt het onmogelijk om nog via de telefoon met haar te praten. Deze dankjewel gaat naar mijn zus en zwager, die de reis en de tussenstop mogelijk maakten. En ook een dankjewel voor: Carls reis om de boerderij in Amerika te bekijken. Meer hierover de volgende maand. Dankbaar voor... Omdat papa en mama de hele wereld over vlogen, zijn we ook dankbaar voor vrienden die ons hielpen met onze kinderen, met onderdak en voedsel voor onze kids. Man, ik wil Mazabuka zo heel heel erg missen als we vertrekken!   Ik ben dankbaar voor kleine armen die me omhelzen, omdat ze blij zijn hun moeder te zien. Ik ben dankbaar voor warm water dat uit de douchekop over mijn hoofd stroomt. Ik ben dankbaar dat we veilig genoeg zijn om met de deuren open te slapen. Ik ben dankbaar voor iedere persoon die het voor ons mogelijk maakt om hier te zijn.   Dankjewel! Gebedspunten Ik weet dat dit een lange nieuwsbrief is, maar één ding wil ik nog echt noemen. Vrijdag deed ik Carls’ karweitjes – ik ging naar alle plekken waar we enkel bekend zijn als Paalman. Ik was getroffen door het punt van wanhoop met de ongelooflijke nood: onze provincie kampt met droogte en het voedsel is bijna allemaal op. Mensen zijn hongerig, en er moeten enkele plannen gemaakt worden. Iedere klein beetje hulp voelt als een druppel in een oceaan van nood. Bidt alstublieft met ons: dat de overheid het voedsel dat in het Noorden beschikbaar is, wil verspreiden om het Zuiden te voeden, voor vroege regen dit jaar, voor voortdurende regen gedurende het seizoen, voor een goede oogst, voor duidelijkheid om te weten waar te moeten helpen. Ik ben me dagelijks bewust hoe gezegende we zijn – gezegend om te zegenen.

Newsletter September 2019

So, I give up, I have started this letter I don’t know how many times now, and it just doesn’t want to work. I try to look for a common theme in our month to pull it together, but this month has been full of little unrelated excitements and wonders. All for which we are thankful. That works- we are thankful.

Thankful for:

A new family who has moved onto the project to take over as manager. Carl worked hard to re-arrange our house to become a home for them.

The children’s rooms have become their sleeping quarters. Our outside veranda has been changed into a lovely outside kitchen for Pamela. Our lounge, kitchen, school area has been opened up into a large area as it once was. Our prayer is that Obed, the new manager would start a small house church in this area. As mentioned before, the area around the project is a Seventh Day Adventist stronghold, and we really pray that Obed can make a difference. His wife, Pamela, was SDA when she married her husband, which gives them a heart of understanding, not judgement.

Obed has studied through Hope Builders Ministries, under the leading of Pastor Justin Chiweela, the district leader in our district. We pray that Obed can find the correct people to disciple in our village. May Jesus be wholeheartedly served in Ntola!

Obed and Pamela

We are thankful for:

The opportunity for Ilne to go to Uganda.

My mom had spent four weeks teaching discipleship and deep Bible principles in 8 different locations spread over Zambia. For her final conference she was invited to Gombe in Uganda by Pastor Aloysious Kinaalwa. She met him many years ago in Tanzania, and they have kept in contact. In the beginning of this year, he said he really felt that she should come speak at their church. She needed a second soul, and asked me. Carl released me, and I could get on the night flights through Rwanda in the direction of Uganda.

It took a miracle to get us into the country. I had my yellow fever card with me, since I felt the Holy Spirit nudge me to look on the internet the previous week, but Mom’s card was safely in America. As we entered the airport in Entebbe Uganda, our first stop was the gentlemen who checked all the yellow fever cards. He checked my card, and then waved us passed without asking for Mom’s card! We could scarcely believe it, but was praising God from there on. This was really a God-thing.

I felt like I had taken a time travel back into our days in West Africa- a beautiful green mild-weathered country. Fruit trees everywhere, small red dusty roads taking you into the green bush. Nothing like the brown thirsty land we left behind. We stayed in the pastor’s house, overwhelmed by their hospitality and really getting to know their family- a lovely couple with four great children. (That sounds like the correct thing to say, right? It was not like that, these were children that sat through the conference literally drinking in every word, so soft spoken and loving). They have an open house and almost always have some orphans living with them. They are trying to build some rooms to house the kids. They don’t go out and fundraise, they just share whatever they have. And all these children are also involved in the church. It truly was an example to me of making your whole family live ministry.

The conference went well- we had an average of 100 people per day for 2 and a half days. My mom does it like it is second nature, I am definitely the amateur. I shared just what God has placed on my heart and it really fit so well with what Mom was teaching. It was so wonderful to just watch people listen intently, as we talked about digging into the Word of God. It was obvious to us that the people were well taught, they showed such insight. Also wonderful to see churches all around that was planted by this pastor. It showed me again the strength of the local disciple maker. It is so much more effective to invest in people in the area, who already know the language, to reach their own people.

 Ilne teaching

 Traditional Gomesi's

This specific area is called ‘Butambura’- the place of the covered one. When the government were settling people, this is where they settled the Muslims. The area is about 80% muslim. 15 Mosques around to say: Good morning. What is this Pastor’s first line of defence: Love them. There is no tension between Christian and Muslim- just mutual respect. We really pray that God draws the Muslims to Him because of what this family is doing.

New mosque being built

Food being prepared at conference

My only word I picked up: Webalinyu- Thank you!

An extra thank you:

On the way out of Uganda we could spend the afternoon with old friends of ours who have been working in Uganda as missionaries for the last 7 years.

I hadn’t seen my friend since 2011. We had a lovely meal together before a midnight flight back to our own land of dust and honey.

We are thankful for:

Carl could move his trip up with one week to be at his brother’s 50^th birthday. We miss so many family special occasions, that we were really thankful that he could stop over on his trip to the US to see his family. Most of them being together for the birthday, made it possible to see a lot of them together. Carl could also spend time with his mom- her Alzheimer’s means that it is not possible to talk over the phone anymore. This thankyou goes to my sister and brother-in-law that made the trip and stop-over possible.

And a thank you then also for:

Carl’s trip to see the farm in the US. More about this next month.

As mom and dad have been jet-setting, we have also been so thankful for friends who helped out with our children, all helping out with housing and feeding our brood. Man, I will miss Mazabuka so very very much when we leave!

I’m thankful for little arms that hug me because they’re happy to see mom.

I’m thankful for warm water that run out of shower head over my head.

I’m thankful for being safe enough to sleep with doors open.

I’m thankful for every person that makes it possible for us to be here.

Thank you!

This is a long letter, I see that, but I need to mention just one more thing. On Friday I was doing Carl’s chores- go to all the places where I am just known as Paalman. I was struck to the point of despair with the incredible need. Our province is in a drought, and the food is almost finished. People are hungry, and there are few plans to make. Every little bit of help feels like a drop in an ocean of need.

Please pray with us:

·         That the government will spread the food that is available in the North to feed the South.

·         For early rains this year

·         For the rain to continue through the season

·         For a good crop

·         To know where to help

I am daily aware of how blessed we are- blessed to bless.