mercy4africa: Nieuwsbrief Junie 2018

De winterwind bezoekt ons steeds vaker deze dagen en neemt de laatste beetjes groen mee. Een erg bruine wereld achterlatend – het Afrika dat je op ansichtkaarten ziet. Een deel van mij weet dat het goed is dat we door dit seizoen gaan, zodat we opnieuw opgewonden zullen zijn als het groen in het volgende regenseizoen terugkeert.

Een vriend schreef onlangs een artikel over ons leven in Zambia. Als het artikel gepubliceerd is (in de zomer) zullen we er hier ook even een foto van plaatsen. Ze stopte in dat artikel alle interessante dingen die ze bij ons meemaakte in één dag. Het klonk alsof we hier een uitzonderlijk leven leiden J. Helaas is de meeste reuring verspreid over de tijd, en er kunnen veel dagen passeren waarover weinig te vertellen valt.

Vanochtend kwam er een vrouw naar me toe, zoals ze elke dag doet. Ze zat in een taxi (een 10-zits minibus) die probeerde een gewone touringcar te zijn, niet succesvol. Deze vrouw was één van de vele gewonden, die overleefden. Ze moet met haar hoofd ergens in gevlogen zijn en ruïneerde daarmee de bovenkant van haar schedel – weefsel, geen bot. De ruwe hechtingen deden niet veel om het hele aangedane gebied vast te maken.

Ontzettend bijzonder hoe een lichaam kan genezen Toen ze deze morgen kwam, had ze een verdrietige blik in ogen: “We zijn niet zo oké, deze morgen, Madame.”. De vriendin van haar zoon (een schoolmeisje) had twee dagen geleden een kleine baby gekregen, die gisteren in de couveuse in het ziekenhuis stierf. Ze geloven dat de baby doodgekookt is in de warme box. Dit meisje zal de komende weken rondopen met iets op haar rug geknoopt – een fles, of opgerolde kleren, iets dat lijkt op de vorm van haar verlies. Dit is haar manier om de pijn te verwerken. Wat doen we in een deel van de wereld waar de dood zo dichtbij is? Wij leven in de Rust die onze angst voor de dood wegneemt. En we huilen met hen, net zoals Jezus huilde met Zijn vrienden, terwijl wij weten dat Hij Lazarus zou opwekken uit de dood.

Dominee Justin is een van de Zambische dominees van Hope Builders Ministries met wie wij samenwerken, en begint steeds vaker onze richting op te komen. Op dit moment is hij onze verbinding met de lokale autoriteiten, en proberen ze vast te stellen waar we het best betrokken kunnen worden in het ondersteunen van kwetsbare personen. Hij praat met de schoolhoofden, om zeker te weten dat we bijdragen aan de werkelijke wezen en minder bedeelden. Na onze vakantie hopen we een kamer voor hem te maken die hij kan gebruiken als ‘counselingsruimte’ – om persoonlijke gesprekken te kunnen voeren met mensen die huwelijksproblemen, of andere moeilijke bespreekbare problemen, hebben. Hopelijk is er ook een klein beetje ruimte voor ‘onofficiële’ verpleging ;).

Dominee Justin rechts

We hopen een rustpauze te nemen in Juni. Jullie zullen dus niks van ons horen de komende maand. We hopen naar Zuid-Afrika te reizen, om familie en vrienden te bezoeken, en vooral om gewoon te ontspannen. We voelen soms het gewicht van het wonen bij onze bedrijf. Ook zal ik wat training doen om mijn verpleegvaardigheden en –registratie te behouden. En dan zullen we ook onze vrienden die pas naar Zuid-Afrika zijn vertrokken, weer zien! Dus een heleboel plannen - we zullen terugkomen met foto’s J.

Nog verhaaltjes:

Carl was onlangs op ratten aan het jagen, op dit moment een dagelijks tijdverdrijf. Hij stopte zijn hand in een gat, in een poging om de staart van één van de ratten te pakken. Hij trok zijn hand in en het volgende moment kwamen er nog meer ratten en muizen uitrennen. In totaal doodden ze er 16 uit dat gat.

Rashelle is nu 9, en een erg barmhartig jong meisje. Ze heeft nogal pech met dieren: ze had een hamster, die ging dood; ze hield van de hond, die ging dood; ze had een konijn, die ging dood… Dus toen onze meest getrouwe konijn (dat betekent dat hij de enige was die niet weggelopen is), ziek werd, was ze erg verdrietig. Op een dag toen ze probeerde het konijn te verzorgen, kwam ze huilen naar me toe en zei dat ze de vorige nacht een droom had gehad waarin Tim het huis binnenkwam en zei dat Ashleigha dood was gegaan. Dus hebben we samen gebeden en ze vond rust. Ze ging slapen en de volgende morgen was het konijn inderdaad dood. Maar toen Tim binnenkwam om het haar te vertellen, droeg hij exact dezelfde kleren als hij in haar droom had gedragen. Voor haar was het een grote troost – ze was voorbereid. En zo leerden we allemaal (opnieuw) dat God zich bekommert om elke traan die we huilen, Hij is onze Trooster.