Nieuwsbrief Augustus 2018

Toen we na ongeveer 8000 km. terugkwamen in Zambia , zei ik: “Welkom in het land van stof en honing!”. Oh, hoe bitterzoet was het om thuis te komen. Zoet om terug te zijn in ons eigen kleine hoekje van de wereld, maar erg bitter, vanwege de schade die de muizen en ratten aangericht hadden. Wat een vreugde!

We hadden een verrukkelijke vakantie in juni – we zagen vrienden en familie, brachten tijd door bij de zee, we hebben gewandeld, gereden en veel gezien. Het was goed. Goed om naar iets anders te kijken, en tot rust te komen. Het was een geweldige tijd, met veel bijzondere mensen, goede gesprekken. Het was al een ademteug van frisse lucht, en nu terug aan het werk. (Ik heb een aantal foto’s op de blog geplaatst, zodat je ze kunt bekijken als je dat wilt).

We komen terug in een rustiger seizoen. Het is hier winter, dus de planten groeien langzamer. Carl is nog steeds aan het werk met zijn plan om een aantal tunnels te installeren, zodat hij de temperatuur beter onder controle kan houden. De winter is Carls tijd om te proberen al het achterstallig onderhoud weer in te halen. Hij is altijd aan het vechten met de tijd, omdat het niet eenvoudig is om de onderdelen te krijgen die hij nodig heeft voor onderhoud. Hij zit dus vast in veel hersenbrekers – het repareren van deuren, kooien, auto’s enz. enz.

We hebben taai doorgewerkt aan onze kleine dierentuin. Een paar andere goede vrienden is ook vertrokken, en we kochten hun verzameling kalkoenen over. We zijn ook bezig met het kopen van hun broedmachine, en alle kansen die open liggen. In heel Zambia is een tekort aan kleine kippen, dus we hopen dat we onze eigen eieren uitgebroed krijgen. Carl heeft een aantal hanen gebracht om mogelijkheden te scheppen. We hebben 250 nieuwe kippen voor vlees. Er is ook een nest jonge konijnen geboren, hoewel deze business vooral is geslonken tot plezier – de mensen zijn niet zo enthousiast om hun eigen konijnen te eten. Onze bijenkorven zijn eindelijk gevuld. En al de andere schepselen zijn van de onwelkome knaagdierenfamilie, en met hen komen de roofdieren – de uilen en de slangen. Werkelijk, we zouden binnenkort entreeprijzen kunnen vragen.

 Ik ben midden in het voorstellen van een aantal collega’s. Mary is één van mijn favorieten. Ze is een directe buurvrouw van ons. Jaren geleden besloot haar man een tweede vrouw te nemen, een veel jongere vrouw. De man en zijn tweede vrouw besloten dat het leuk zou zijn om snel rijk te worden, dus ze kochten voor zichzelf een aantal botten en andere amuletten. Mary besloot dat ze er genoeg van had en liep bij hen weg. Dit betekende dat ze geen enkele vorm van provisie/levensonderhoud had. Dus ze woont in een kleine hut vlakbij ons, met veel kleine kinderen die altijd rondom haar hut zwermen. Als een andere buurvrouw haar mishandelende man verlaat, en besluit tevens zijn kinderen achter te laten, neemt Mary hen bij zich. Mary helpt ons nu een klein jaar in de tuin. Ze begon met enkel het water geven, maar ik ontdekte dat ze werkelijk groene vingers heeft, dus nu sta ik haar toe om in de tuin te ‘spelen’. Waar ik van houd, is dat ze ‘ownership’ (eigenaarschap) over de tuin heeft genomen. Ze komt naar me toe om aan te wijzen (omdat we alleen door middel van handgebaren communiceren) welke nieuwe zaden ze ergens gevonden heeft, en we planten het om te zien welke nieuwe schat we kunnen ontdekken. Ze ziet zelf wat noodzakelijke is, en handelt daarnaar. Deze karaktertrek wordt zelden gevonden, geloof me. Een werkelijke schat. 

We hebben net deze morgen mijn moeder bij het vliegveld gedropt, nadat ze de laatste 7 weken in Zambia heeft doorgebracht. Slechts de laatste dagen samen met ons. Ze heeft leiderschapsconferenties gegeven met Hope Builders Ministries, in zowel de Oostelijke Provincie als follow-up conferenties in de Zuidelijke Provincie. Afgelopen jaar deed ik er één met haar, en ik was moe. Zij deed er 14! Ze hebben prachtige dingen zien gebeuren. Als je meer van haar verhalen wilt lezen: www.hbmin.org is de plek.

En de kinderen en ik: we houden onszelf bezig. School in de morgen, met alle pleziertjes en tranen. En in de middag van alles waar we in betrokken kunnen worden. Ik zal proberen een paar foto’s voor jullie te vinden.

 Rashelle in onse groentetuin

 Simon rust ;)

 Simon werkt hard

 Tot volgende keer, een zegening:

God heeft in mij deze behoefte aan Zijn Rust gewekt, een veilige plek waar Hij is mijn al. Dit is mijn missie geweest de laatste tijd: om te wandelen in Zijn Rust, en niet je best te doen om altijd druk te lijken. Mag deze veilige plaats ook jou omhullen!