Nieuwsbrief Junie 2018

De winterwind bezoekt ons steeds vaker deze dagen en neemt de laatste beetjes groen mee. Een erg bruine wereld achterlatend – het Afrika dat je op ansichtkaarten ziet. Een deel van mij weet dat het goed is dat we door dit seizoen gaan, zodat we opnieuw opgewonden zullen zijn als het groen in het volgende regenseizoen terugkeert.

Een vriend schreef onlangs een artikel over ons leven in Zambia. Als het artikel gepubliceerd is (in de zomer) zullen we er hier ook even een foto van plaatsen. Ze stopte in dat artikel alle interessante dingen die ze bij ons meemaakte in één dag. Het klonk alsof we hier een uitzonderlijk leven leiden J.  Helaas is de meeste reuring verspreid over de tijd, en er kunnen veel dagen passeren waarover weinig te vertellen valt.

Vanochtend kwam er een vrouw naar me toe, zoals ze elke dag doet. Ze zat in een taxi (een 10-zits minibus) die probeerde een gewone touringcar te zijn, niet succesvol. Deze vrouw was één van de vele gewonden, die overleefden. Ze moet met haar hoofd ergens in gevlogen zijn en ruïneerde daarmee de bovenkant van haar schedel – weefsel, geen bot. De ruwe hechtingen deden niet veel om het hele aangedane gebied vast te maken.

Ontzettend bijzonder hoe een lichaam kan genezen Toen ze deze morgen kwam, had ze een verdrietige blik in ogen: “We zijn niet zo oké, deze morgen, Madame.”. De vriendin van haar zoon (een schoolmeisje) had twee dagen geleden een kleine baby gekregen, die gisteren in de couveuse in het ziekenhuis stierf. Ze geloven dat de baby doodgekookt is in de warme box. Dit meisje zal de komende weken rondopen met iets op haar rug geknoopt – een fles, of opgerolde kleren, iets dat lijkt op de vorm van haar verlies. Dit is haar manier om de pijn te verwerken. Wat doen we in een deel van de wereld waar de dood zo dichtbij is? Wij leven in de Rust die onze angst voor de dood wegneemt. En we huilen met hen, net zoals Jezus huilde met Zijn vrienden, terwijl wij weten dat Hij Lazarus zou opwekken uit de dood.

Dominee Justin is een van de Zambische dominees van Hope Builders Ministries met wie wij samenwerken, en begint steeds vaker onze richting op te komen. Op dit moment is hij onze verbinding met de lokale autoriteiten, en proberen ze vast te stellen waar we het best betrokken kunnen worden in het ondersteunen van kwetsbare personen. Hij praat met de schoolhoofden, om zeker te weten dat we bijdragen aan de werkelijke wezen en minder bedeelden. Na onze vakantie hopen we een kamer voor hem te maken die hij kan gebruiken als ‘counselingsruimte’ – om persoonlijke gesprekken te kunnen voeren met mensen die huwelijksproblemen, of andere moeilijke bespreekbare problemen, hebben. Hopelijk is er ook een klein beetje ruimte voor ‘onofficiële’ verpleging ;).

Dominee Justin rechts

We hopen een rustpauze te nemen in Juni. Jullie zullen dus niks van ons horen de komende maand. We hopen naar Zuid-Afrika te reizen, om familie en vrienden te bezoeken, en vooral om gewoon te ontspannen. We voelen soms het gewicht van het wonen bij onze bedrijf. Ook zal ik wat training doen om mijn verpleegvaardigheden en –registratie te behouden. En dan zullen we ook onze vrienden die pas naar Zuid-Afrika zijn vertrokken, weer zien! Dus een heleboel plannen - we zullen terugkomen met foto’s J.

Nog verhaaltjes:

Carl was onlangs op ratten aan het jagen, op dit moment een dagelijks tijdverdrijf. Hij stopte zijn hand in een gat, in een poging om de staart van één van de ratten te pakken. Hij trok zijn hand in en het volgende moment kwamen er nog meer ratten en muizen uitrennen. In totaal doodden ze er 16 uit dat gat.

Rashelle is nu 9, en een erg barmhartig jong meisje. Ze heeft nogal pech met dieren: ze had een hamster, die ging dood; ze hield van de hond, die ging dood; ze had een konijn, die ging dood… Dus toen onze meest getrouwe konijn (dat betekent dat hij de enige was die niet weggelopen is), ziek werd, was ze erg verdrietig. Op een dag toen ze probeerde het konijn te verzorgen, kwam ze huilen naar me toe en zei dat ze de vorige nacht een droom had gehad waarin Tim het huis binnenkwam en zei dat Ashleigha dood was gegaan. Dus hebben we samen gebeden en ze vond rust. Ze ging slapen en de volgende morgen was het konijn inderdaad dood. Maar toen Tim binnenkwam om het haar te vertellen, droeg hij exact dezelfde kleren als hij in haar droom had gedragen. Voor haar was het een grote troost – ze was voorbereid. En zo leerden we allemaal (opnieuw) dat God zich bekommert om elke traan die we huilen, Hij is onze Trooster.

Mag hij ook jullie Trooster zijn, je veilige plek.

Nog enkele foto's:

- Simon op weg naar zijn kunstlessen

- De kinderen een dagje naar de dierentuin met de ‘thuisschool-groep’

- Leeuw in de dierentuin, wachtend op het bezoek van de minister van het Wild ;)

- Zonnebloem oogst

- Jeanet op een rommelmarkt. Een GROOT dankjewel aan iedereen die haar voorziet van spullen. De totaalopbrengst ligt inmiddels op bijna €500!! 

Newsletter June 2018

The winter wind visits us more often these days, taking with it the last bits of green, leaving behind a very brown world- the Africa you see on post cards. Part of me knows that it is good that we go through this season, so that we can be newly excited when the green returns next rainy season.

Our friend wrote an article on our lives recently, and put all the exciting things that she experienced here in one day. It sounded like we live an extraordinary adventure. Unfortunately, mostly the excitement is spread out, and many days can pass without too much to tell. I will try to find a few stories for you.

 This morning I had a lady come as she’s been doing every day; she was in a taxi (10 seat minibus) that tried to take on a full-size bus, unsuccessfully. She was one of the long list of injured, who did survive. She must have flown into something head first, and really messed up the top of her skull- tissue, not bone. The rough stitches did not do much for fixing the whole messy area. We’ve been dressing the wound daily, and watching the healing take place. Completely amazing how the body can heal. When she came this morning, she had a sad look in her eyes: “we are not so OK, this morning, Madame.” Her son’s girlfriend (a schoolgirl) had a little baby two days ago, who then passed away yesterday in the incubator in the hospital. They believe the baby was cooked to death in that warm box. This girl will for the next few weeks, walk around with something tied to her back – a bottle, or rolled up clothes, anything that will resemble the shape of her loss. This will be her way to work through her pain. What do we do in a part of the world where death is so close by? We live in the Rest that takes away our fear of death. And we cry with them, just like Jesus cried with His friends when we knew He would bring Lazarus back.

Introduction:

Pastor Justin is one of the Hope Builders Ministries Zambia pastor’s that we work with, and he has started to come our direction more often. Currently he is our liaison with the local authorities, trying to establish where we can best be involved in supporting vulnerable individuals. He is talking to the headmasters, to make sure that we help out the true orphans and less privileged. After our holiday we hope to make him a room that he can use as ‘counselling room’- to have private conversations with people with marriage problems, or other less discussed problems. Hopefully there will also be a corner for some off the record nursing;)

Pastor Justin on the right

We are hoping to take a break in June. So, you won’t hear from me next month. We will travel to South Africa, and visit family and friends, and just relax. We sometimes feel the weight of living in our workplace. I will do some training trying to keep up my nursing skills and registration. And then we’ll get to see our friends who recently left. So, lots of plans- will come back with picturesJ

Some more stories.....

The other day Carl was rat hunting, currently a daily pastime. He put his hand in a hole, trying to catch the tail of one. He retracted his hand, and the next moment more rats/mice came running out. All in all they killed 16 from that hole.

Rashelle is now 9, and a very compassionate young girl. She has had quite a bad run with animals- had a hamster, that died; loved the dog that died; had a rabbit that died. So, when our most faithful rabbit (which just means the one that didn’t run away) got sick, she was very distressed. On the day she was trying to nurse the rabbit, she came to me crying and said she had a dream the previous night that Tim entered the house and said that Ashleigha had died. So, we prayed about it, and she had peace. She went to sleep and the next morning the rabbit had indeed died. But when Tim came inside to tell her, he wore the exact clothes he wore in her dream. To her it was a complete comfort- she had been prepared. And so we all learnt (again) that God cares about every tear we cry, He is our comforter. (Her friends drew some pictures to make her feel better.)

May He be your comforter, your safe place

Just some extra pictures:

Simon on his way to art lesson

On a trip to the zoo with the hone schooled children.

Part of the sunflower harvest

Jeanet on a market selling second hand things in support of us, thanks!