Nieuwsbrief Oktober 2019

70..69..86 De dagen tikken door. Kleine tikken op onze checklist groeien. En het beklemmende gevoel in mijn borst lijkt steeds groter te worden. Afscheid is nooit makkelijk geweest voor me… Je kunt het ook van de andere kant bekijken: op z’n minst ben ik niet dankbaar om te vertrekken – er zijn te veel geweldige mensen die we achter moeten laten. En zo rijden we de moeilijke wip-wap van emoties: we zijn opgewonden over wat God voor ons heeft de komende paar maanden, maar we zijn verdrietig omdat we achter ons laten wat Hij ons de afgelopen 6,5 jaar heeft gegeven.

Carl had een erg goede reis. Volgens mij heb ik vorige maand al genoemd dat hij een deel van de dag door kon brengen met zijn moeder. Ze is een bijzondere vrouw met een erg vrolijke kijk op het leven. Een voorbeeld voor velen: 

Carl was 2,5 weken in de VS en kwam erg opgewonden terug over het werk daar. Iets wat erg goed was voor zijn geest was hoe groen het daar overal is.

Er zijn vele hectares aardbeien gepland.

Thuis was het vergeleken met daar behoorlijk bruin. Het kostte Carl en paar dagen om weer te wennen.

Zijn lieve vrouw zorgde er voor dat hij niet veel tijd had om daarover na te denken. Hij kwam terug om een heleboel (kapotte) problemen op te lossen – waarvan zeker niet de kleinste: een kapotte versnellingsbak. Nooit een saai moment.

Zijn vervangers hebben goed voor hun moeder gezorgd toen Carl weg was.

Maar zoals je kunt zien, zijn ze er niet helemaal zeker van of het eetbaar is.

Een aantal andere vriendelijke mensen kwam langs om ons gezelschap te houden. Mijn vader en Mr. Steve Slater, van Hope Builders Ministries VS, sloten hun leiderschap-conferenties af met een paar dagen bij ons. De kinderen genoten van de aandacht. De mannen hadden een bijzondere tijd, waarin ze onderwijs gaven in verschillende steden waar kerkleiders bij elkaar kwamen om elkaar te onderwijzen en te bemoedigen.

Newsletter October 2019

70..69…68 The days are ticking by, all to regularly. Little ticks on our check lists are growing. And the tightness in my chest seem to be increasing more and more. Goodbye has just never been easy for me… You can also look at it the other way, at least I’m not thankful to leave- there are too many wonderful people to leave behind for that. And so, we ride the difficult see-saw of emotions: we are excited about what God has for us over the next few months, and we are sad to leave behind what he has given us for the last 6 and a bit years.

Carl had a very good trip. I think I did mention last month that he was able to spend a part of a day with his mom. She is a special lady with a very cheerful outlook on life. An example to many:

He spend two and a half weeks in the US- and came back very excited about the work there. Something that really was good for his soul was the greenness of it all.

Lots of hectares of strawberries were planted.

Home seemed slightly brown in comparison, it took Carl a few days to adapt again.

His dear wife made sure that he didn’t have much time to think about it. He came back to solve lots of broken dilemma’s- of which not the smallest a broken gearbox. Never a dull moment.

His substitutes took good care of their mom while he was gone.

But as you can see, not even they are sure if it is edible.

Some other friendly people also came along to keep us company.

My father and Mr Steve Slater, from Hope Builders Ministries US, ended their leadership conferences with a few days with us. The children enjoyed all the attention. The gentlemen had a wonderful time teaching in different towns where the church leaders came together, to learn and to encourage one another.

And so the days keep ticking. God is opening door after door for us.  I needed people to fill my church obligations, and in years passed it was just impossible to find anyone who wanted to help. Now people are coming forth easily. And so, we just keep passing through the open doors. 

Lastly, we keep asking for your prayers for our area. We are cut off from electricity between 8-15 hours per day currently, without any idea where it will stop. Certain parts of Zimbabwe is already up to 18 hours without electricity per day. It is because there is not enough water in this drought to generate power. It is just a sign how the countries are struggling financially.

Till next month,