70..69..86 De dagen
tikken door. Kleine tikken op onze checklist groeien. En het beklemmende gevoel
in mijn borst lijkt steeds groter te worden. Afscheid is nooit makkelijk
geweest voor me… Je kunt het ook van de andere kant bekijken: op z’n minst ben
ik niet dankbaar om te vertrekken – er zijn te veel geweldige mensen die we
achter moeten laten. En zo rijden we de moeilijke wip-wap van emoties: we zijn
opgewonden over wat God voor ons heeft de komende paar maanden, maar we zijn
verdrietig omdat we achter ons laten wat Hij ons de afgelopen 6,5 jaar heeft
gegeven.
Carl had een erg goede reis. Volgens mij heb ik vorige maand al genoemd
dat hij een deel van de dag door kon brengen met zijn moeder. Ze is een
bijzondere vrouw met een erg vrolijke kijk op het leven. Een voorbeeld voor velen:
Carl was 2,5 weken in de VS en kwam erg opgewonden terug over het werk
daar. Iets wat erg goed was voor zijn geest was hoe groen het daar overal is.
Er zijn vele hectares aardbeien gepland.
Thuis was het vergeleken met daar behoorlijk bruin. Het kostte Carl en
paar dagen om weer te wennen.
Zijn lieve vrouw zorgde er voor dat hij niet veel tijd had om daarover
na te denken. Hij kwam terug om een heleboel (kapotte) problemen op te lossen –
waarvan zeker niet de kleinste: een kapotte versnellingsbak. Nooit een saai
moment.
Zijn vervangers hebben goed voor hun moeder gezorgd toen Carl weg was.
Maar zoals je kunt zien, zijn ze er niet helemaal zeker van of het
eetbaar is.
Een aantal andere vriendelijke mensen kwam langs om ons gezelschap te
houden. Mijn vader en Mr. Steve Slater, van Hope Builders Ministries VS, sloten
hun leiderschap-conferenties af met een paar dagen bij ons. De kinderen genoten
van de aandacht. De mannen hadden een bijzondere tijd, waarin ze onderwijs
gaven in verschillende steden waar kerkleiders bij elkaar kwamen om elkaar te
onderwijzen en te bemoedigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten