Simon 4

And our little man turned 4, I can't even imagine it to be possible.

He loved being the center of attention:)

I don't do parties, but the can have a few friends over to play. These are some of his school friends...

...and these are his everyday friends (the gentleman on the left is called Myfriend by Simon).

Dear Simon, we pray that God will lead you daily onto the Rock He has planned you to reflect. We love you, boy- all of your constant babbling, funny faces, stubbornness, big heart- all of you. Thank Lord, for Simon. 

Beekeeping

A bee is not just a bee, after all. I went on the beekeeping course, 8-10 March. It took me until now to collect some pictures so you can also have a look. It was absolutely amazing!

I kept tearing up with the miracle of God's creation, but I was very alone in my emotions. With a stick I could feel that I was the only one attributing these wonderful truths about the ways bees work together (up to 60000 of them), how they communicate, how they adapt, how they produce so much to the God that created them. To most others it was blamed on nature- a coincidence...

I learned so much in these three days about bees' place in the ecosystems we live in. They are a link in making it all work. A week after the course, we had a swarm come through the house- and for the first time I was calm, because I knew they were not here to harm, but because they are looking for a place to stay.

For the next while I have two aims: to observe (like the beekeepers who know what they are doing) all bee activity and flower activity, and to plan how we can best live together in a beneficial relationship. Our aim is still to share this knowledge with our brothers and sisters in the local churches to benefit their communities, but we need to bring it down to an affordable exercise. A challenge.... lovely.

 Back to school- yes, I'm the lady with the baby.

Suitably dressed, I'm the short one (now there's a surprise)

And we passed!

Triathlon

People are always concerned that our home school children will lack in sport exposure. So we try to use the opportunities that present themselves. The private school nearby organized a triathlon, and they had a special section for the little people. Our children were allowed to participate as team. So, Rashelle had to swim:

Tim had to cycle:

And Simon ran. The result:

Problem is, now they think they will always get a medal!

March 2016

I am very sorry, that there has been so little news. I really thought I had posted something for the new year. We had lots of internet trouble around then, so I think it didn't make it to the world out there. Well, we are still well, and here are some fresh news.

Drought

It is ironic that as I want to write about the drought, or at least one of the driest years this part of the world has experienced in a very long time, we are having rain. Horrible pictures from Ethiopia and South Africa reach us, and we are not there yet, but everyone is wondering what they will eat for the next year. There is very little left of our crop, which does not make great advertisement for our farming training;) There has been enough rain to make everything germinate, but not enough at the critical times to make them grow and bear properly. Anyone, we are the ‘lucky ones’- this is not our livelihood, but to our neighbours, it is. Most already have none left from last year, by now they should have had something from this crop. So, things are already desperate, with no relief in sight. We are trying to look into the future, like Jozef did, and think how we might be able to help. We definitely didn’t come here as relief organization, but it might soon come to that. The current rains bring relief to those who planted late, and to our vegetables, but it feels all very unstable.

One of the fruit of this time of need, as that many people have been forced to examine their faith. Do we just trust God when it is going well, or is He our Sustainer when we keep looking up, and it is another sunny day? As we move between friends, church family, neighbours and the community- do we react differently in a difficult time or do we have the same despair grip us? In this way, it has really been good. A refining fire.

Droogte

Ironisch genoeg toen Ilne bezig was om dit gedeelte te schrijven vielen de regendruppels. Een groot deel van zuidelijk Afrika heeft te maken gehad met droogte en sommige delen nog steeds. In de laatste maand is daar gelukkig meer regen gevallen en sommige gewassen hebben zichzelf weer een beetje opgepikt maar er is veel verloren gegaan.  Sommige mensen hebben 3 x opnieuw geplant. Ook ons gedeelte van mais heeft zwaar geleden. De meevaller voor ons is dat we er niet afhankelijk van zijn zoals de meeste mensen rondom ons. Toch maakt het me neerslachtig. Ik denk dat we gerust boeren meer kunnen ondersteunen, waar ook ter wereld want het is een moeilijk en risico vol vak. Zeker in Afrika waar water niet altijd beschikbaar is wanneer het droog is. Inmiddels is onze voorraad schuur al een tijdje leeg, dat betekent dat de mensen hun mais meel nu in het dorp moeten kopen. We hopen dat we dit jaar zoveel mogelijk mais kunnen kopen of verdienen zodat we volgend jaar de mensen helpen in onze omgeving. (Niet gratis, maar voor een eerlijke prijs) De uitdaging ligt voor ons of we geloof hebben of God ook in moeilijke tijden onze voorziener is en niet alleen wanneer alles goed gaat. Als we ons voortbewegen tussen andere mensen hoe stellen we ons op? Om eerlijk te zijn was ik meestal negatief. De les om te leren is om geen zorgen te hebben voor de dag van morgen.

  

Nongo

This of cause had a direct impact on the farming project. Carl had very excitedly set out with project Nongo in November. About 34 families were interested in the ‘credit’ scheme. They could get seed and fertilizer on credit, IF they were to keep to their part of the deal- using conservation farming techniques. After the first good rains, they had a week to prepare their land, so as to be sure they were on time. But after the seven days, Carl had seven families left. He was quite disappointed. Now, he is sighing a sigh of relief. Imagine the loss if all 34 families had put all the seed and fertilizer in the ground- and there was nothing left. So, back to the drawing board. People are so scared of the risk of trying something new, something that has not been proven in their eyes. How can we get them to try a new way, which can really make a difference? But they need to stick with it for a few years, before the difference is really obvious. A challenge…

Laatst jaar november hadden we een programma opgezet om zaad en kunstmest te verspreiden d.m.v. van een loon. 34 families waren geïnteresseerd. De voorwaarde was dat de mensen behoudende landbouw zouden toepassen. Hun kregen 7 dagen na de eerste goede regens om hun land voor te bereiden. Na de eerste goede regens  waren er nog maar 7 families die nog wilden deelnemen. Het zaad en de bemesting was al gekocht.

Dat was een grote teleurstelling! Echter na dit seizoen mag ik misschien blij zijn, want de 7 families kunnen waarschijnlijk niet hun loon terug betalen. Als dit 34 families waren was de schade groot geweest. Nu kan ik mensen tegemoet komen zonder al te veel verlies. De reden waarom de mensen niet meer wilden deelnemen was omdat de mensen bang zijn om een risico te nemen. De gemiddelde opbrengst voor 1 hectare is vaak minder dan 1000kg of mais. Mensen planten verkeerde zaad en gebruiken geen bemesting. Wel, wat je plant is wat je oogst. Oftewel de vergelijking in de bijbel met de talenten.  De mensen begraven ze…

Community projects

 These are all still running, but the above mentioned influences all. The mills are running, but for  now, almost everyone is out of maize to mill. The storehouse is mostly empty. Everything is a bit subdued, waiting- and yet you would not realize this if you were to arrive here now. This is the beauty of the African culture: I have enough for today, so why worry about tomorrow. Worry will not help today, it will only make it worse. 

We raised our first batch of chickens for meat- which we sell to the larger community, as an income for the project. We had our first big slaughter day this week. Goodness, what a mission. The children were even covered in blood. But it was a success, and we will definitely do this again. The chickens for eggs, are also becoming more and more, since we can not keep up with demand. We’ve just doubled our chickens again, though we will have to retire some older ladies.   

Working with the local pastors of Hope Builders ministries, we have also had the opportunity to minister in the local boarding school. Teenagers. Keeping our preaching skills up and showing some movies, to support the work of the pastors (not to take it over).

 

De maismolen staat nu bijna stil. De voorraden van de mensen zijn bijna op. We moeten nu wachten op de nieuwe oogst. Dit zal nog een paar maanden duren.

Inmiddels hebben we onze eerste 50 slachtkippen verkocht. Een groot deel aan de mensen rondom. Om profiterend te kunnen werken moeten we ze deels met eigen mais voeren wat we niet meer hebben. We zullen dit later weer oppakken als we weer mais in voorraad hebben. Een deel hebben we zelf geslacht. De kinderen hielpen ook een handje mee wat weer een nieuwe ervaring voor hun was. Ook hebben we nu onze legkippen uitgebreid naar 100 stuks. Een groot deel wordt verkocht in de gemeenschap sinds we de enigen zijn die legkippen hebben.

In samenwerking met een lokale dominee hebben we ook de mogelijkheid gehad om met tieners te werken. In onderwijs en een Christelijke film. We willen dit niet te vaak doen omdat dit een lokale bediening moet zijn van de plaatselijke kerk, maar was wel aangenaam!

 

Visitors

My, ilne’s, parents have just been for a few days. We really enjoyed the time together, and even took a bit of a break- though that turned into a slight adventure. A story for when you come for a cup of tea. Carl and my dad could look into some ideas for the immediate future- never a lack of ideas when those two come together.

 Last week we’ve had a Romanian girl arrive. She is young and on fire for the Lord. She is interested in longterm missions work, and is starting her journey from here. Call it an introduction into Africa and the need here. We are enjoying having her around, and she is very handy, having grown up in a village- an excellent chicken defeatherer. She loves children, and we have gone to a few places to give her opportunity to make contact with children as volunteer. She will stay with us for a few more weeks before we will take her to Livingstone to work there in an orphanage for a longer period. But I hope that she also will see this as her home base. It is good to remember that we were all once young and full of energy.  I will ask if she is willing to share her testimony in the next letter- a beautiful story of someone in God’s Hand, that has come through the refining fire.

In de afgelopen maand hebben we visite gehad van Ilne’s ouders voor een aantal dagen. We hadden een aantal ontspannende dagen en goede gesprekken. En een mini holiday wat uitliep in een avontuur in een wildpark. Les geleerd. Les 1: Ga niet in het regenseizoen. Het gras is te hoog en het kan modderig zijn. Les 2: gebruik een GPS om de juiste paden te vinden.

In de afgelopen 6 weken hadden we ook een Roemeens meisje in huis wat zich wil oriënteren op werken met kinderen in Afrika. Het bracht gezelligheid en een paar extra handen. Ze is opgegroeid op het Roemeense platteland en is niet bang voor een beetje vuil werk zoals kippen slachten. Ze heeft hier een paar dagen met een lokale bediening gewerkt en volgende week hoopt ze naar Livingstone te gaan om te werken in  een weeshuis voor een tijdje.

Home

Let me see: I, Ilne, passed my nursing exam. So, I am now an official nurse in Zambia. Truly, God’s doing. It’s a long story, but I was pretty sure that I would not make it, but prayed that if God wants to use it here, He would please help me to pass. It’s been 5 years since I’ve practiced in a hospital, so there were huge blank spots in my memory, but God did it. So, who knows what He wants to do with those skills…

Rashelle turned 7, and is very quickly learning to read. My pleasure to watch.

Tim and Simon are boys- continuing with crèche to make sure their English is up to standard.

Isabel has been our concern for a while. She is very small. We have to go for regular check-ups with a pediatrician. She has asked/advised me to stop breast feeding, and she is now on her third type of formula. She was 5 month yesterday, and is still smaller than my friend’s baby at birth. We can see her develop and grow, but it is not fast. She is a lovely little girl with a shy smile- but it is like heaven enters earth when she shows that smile. There has been many worried moments for me as mom, but we are constantly reminded that God has created her, and loves her even more than we do- and then Peace floods my heart.

 We’re also hoping that by the next letter we can show you are family car. Another Paalman first..hehe. We praise the Lord for how He made this possible!!!

For Him nothing is impossible. Enjoy the preparation for Easter. And hope to ‘see’ you soon.

Ilne is inmiddels geslaagd voor de Zambiaanse verpleegkunde examen. Zo ze is nu officieel een verpleegster in Zambia. Volgens haar zelf een wonder dat ze geslaagd is. Ze was er redelijk zeker van dat ze gezakt was maar had God gevraagd dat als God haar hier wil gebruiken dat ze de test zou slagen. Het is 5 jaar geleden dat ze voor het laatst heeft gewerkt als een verpleegster.  

Rashelle is inmiddels 7 en pikt haar schoolwerk goed. Een plezier om te zien.

Tim wordt ook met de dag groter en spoedig zal hij beginnen met de thuis scholing. Hij heeft het voordeel dat hij al veel lessen met Rashelle heeft meegelopen.

Simon is nu 4 en we hopen dat de stoutheid er een beetje afgaat. Hij is een echte bushboy en een kwebbelaar. Als hij bij de Zambiaanse werkers is, is hij hun radio. Samen met Tim gaat hij naar een kleuterschool waar ze allebei hun Engels leren.

Isabel is een prachtige dochter. Daar waren groei problemen maar ze pik toch op. Ze is nu 6 maanden en is een lekker lief dochtertje.

 

Family Paalman

Twa hunka (we go)