In our
reading of the children’s bible, we are currently reading about the
crucifixion. Tonight when Rashelle was
praying, she prayed if Jesus could please protect us while He is dead. This is
the good news of this time of the year, He is indeed not dead. He has risen,
and ascended to His Father’s right hand. We serve a living God.
We lezen de kinderen voor uit een kinderbijbel , momenteel
lezen we uit de kruisiging van Jezus. Gisteravond toen Rashelle aan het bidden
was bad ze of Jezus haar kon beschermen nu Hij dood was. Dit is het goede
nieuws. Hij is niet dood. Hij is opgestaan en is nu bij Zijn Vader aan zij
rechterhand. We dienen een levende God.
I have been
struggling to find something to say. I am sure you all know by now we are
harvesting tomatoes. We KNOW it too, believe you me. And then this morning
while I was driving, Ilne’s taxi service, the whisper in my heart said, “just
testify. Testify of what I am doing.” So, I will try to do so.
Ik worstel ere en beetje mee om watt e zeggen. Deze morgen
toen ik naar de stad ging hoorde ik een fluisterstem in mijn hart dat ik moest
getuigen. Getuigen wat God aan het doen is. Zo zal ik het proberen:
In the world of development work, it is all
about numbers: so many people have been helped with clean water, so many food
parcels have been distributed, so many are sick with the HIV. Go and have a
look on the websites, it is all about statistics. And while the numbers are
vitally important, God works “one heart at a time.” And I think that is my
testimony, that we are watching God work, one heart at a time:
In de wereld van
ontwikkelings werk gaat het vaak om cijfers. Zoveel mensen hebben schoon water
gekregen, zo veel mensen hebben eten gekregen, zoveel muskieten netten zijn
uitgedeeld etc. Kijk op websites het is meestal om de statistieken. Terwijl
nummers belangerijk zijn, werkt God een ‘hart op een slag’ En ik denk dat is
mijn getuigenis, hoe we zien hoe God een hart op een slag werkt.
Let me tell
you about one of these “hearts”:
Laat me getuigen van een van deze harten:
These are
our friends Shelly and Douglas. They come to meet us one day, and the first
heart that was touched, was mine. I walked past them, busy with laundry, and
said: “O, what a cute baby, let me guess two months, oo-aa.” No, said the
mother, he is nine months. I froze in my tracks. That was not even possible.
This was a floppy baby, literally not even holding his head upright. I started
to ask questions, and yes, this baby was actually already 10 months old.
Weighed just more than Simon weighed at birth, but could not hold up his head,
no sitting, crawling or any other thing you would expect from a 10 month old.
My heart grew cold, with the realization that something was the matter.
Dit zijn onze vrienden Shelly en Douglas. Hun kwamen een dag
om ons te ontmoeten. Het eerste hart wat werd geraakt was mijne. Ik stapte naar
hun toe en zij, ‘ oh wat een lieve baby, een gokje twee maanden oud.’ Nee zegt
de moeder negen maanden. Ik blijf verbaasd staan, dit is niet mogelijk een baby
van negen maanden oud . De baby is zelfs tien maanden ouden weegde net een
beetje meer als Simon op zijn geboorte. Hij kon niet zitten of kruipen en al
het andere wat een normaal 10 maanden oude baby kan doen. Mijn hart verstomde,
hier is iets fout.
I first
gave her a lecture on diet, just to make my lecturers proud, and then we
started to work on some exercises. I decided to take her to the clinic for a
HIV test, which mind you we still have not had done. Because we kept getting referred.
Finally we saw some doctors. The first one’s words chilled my heart again:
cerebral palsy. He kept talking to me, while I just wanted to burst into tears.
The young mother sat there in total oblivion due to her lack of English. My
Tonga sure doesn’t reach there yet. So I kept asking the doctor to talk to her.
But he just…referred us. The next doctor decided there was nothing wrong with
the child, refused to believe us that he is deaf. So, we really got nowhere,
but at least into a physiotherapy program. Mom Shelly was a little scared of me
in the beginning, since she could really not speak to me. Slowly, her heart
started to melt. Today for the first time she asked something of me: she
proudly gave me the equivalent of 10 cents and asked me to buy her boy some
oranges, he really likes them. She is a great mother, very very innocent. But I
believe God is starting to work in her heart in a very special way. Together we
are walking a long road, we do not know the end, but that does not stop us from
walking each step in faith.
Eerst heb ik met haar gepraat over voeding net om mijn
onderwijzers trots te maken en daarna begonnen we met `bewegings maken. Daarna
besloot ik om met haar naar een kliniek te gaan om te toetsen voor aids en wat
nog steeds niet gedaan is. We werden doorverwezen naar een dokter. De eerste
liet mijn hart schudden. Cerebral palsy. Hij bleef tegen mij praten terwijl ik
bijna in tranen uitbarste. De moeder zat onbewogen. Zij had geen idee waar de
dokter over praate door haar gebrek aan engels en ik kon het niet uitleggen in
Tonga. Zo ik vroeg het aan de dokter maar die verwees ons door naar een andere
dokter.
De volgende dokter kwam met de conclusie dat er niets fout
was met de baby. Hij geloofde zelfs niet dat de baby doof is. Zo we eindigden
met niets behalve dat de moeder nu met het kind naar physiotherapie gaat.
Shelly was in het begin een beetje bang voor mij omdat ze niet goed engels kan
praten maar langzaam gaat het beter en opent zij haar hart. Eens gaf ze zoiets
als tien cent zodat ze een sinaasappel voor de baby kon kopen. Ze is een goede
moeder, heel onschuldig. We stappen nu samen een pad, niet wetende hoe
lang maar ik geloof dat God in haar hart
werkt in een speciale manier. We weten niet waar dat pad stopt maar we wandelen
in geloof.
My
favourite part of this story, is when one day I dropped Shelly after another
visit to the hospital, and her grandmother, Douglas’s great grandmother (maybe
50 years old) came to tell me, she will make sure the chief hears about this.
The way she said it, she was going to march up to his ‘throne’ and point her
finger in his face. I had to smile, the poor chief…
Mijn favoriete deel van het verhaal is dat een dag Shelly’s
oma kwam om te vertellen dat ze naar de chief zou gaan om hem te vertellen wat
we doen. De manier waarop ze het vertelde was zoiets als “Ik zal naar zijn paleis
toe marcheren en hem duidelijk maken wat de white people hier doen” ik moest
glimlachen, die arme chief!
The chief
and his headmen are currently sorting out our papers, and maybe soon all the
official papers will be in place. God has really established us here now. We
were very much in the spotlight for a bit, but God carried us through. We serve a faithful God!!
De chief en zijn hoofdmannen zijn nog bezig om alle vouwen
glad te strijken in de land kwestie. Het is nog afwachten wanneer alle papieren
in orde zijn maar we vertrouwen dat God in beheer is.
Meanwhile
the work is continuing: we pick tomatoes twice a week, new crops are going into
the ground, bricks are being made for the chicken house and we are preparing to
host our first visitors. Paperwork also keeps us busy and out of trouble. We
just found out we have to get Zambian drivers licenses- I still remember my
first (and second) effort, and felt sick
at having to do it again. But the gentleman’s reply when I asked what all we
had to do: “o no problem madame, no problem, this one is easy.” Great…
Ondertussen gaat het werk door . Twee ker per week plukken
we tomaten en proberen we nieuwe dingen te planten. We zijn bezig om blokken te
maken voor een kippenhok en bereiden het huis voor voor een aantal bezoekers. Verder
houd papierwerk ons bezig , een aanvraag voor een belastingnummer en een
aanvraag voor zambiaanse rijbewijzen. Ik herrinner nog goed mijn eerste
rijbebewijs, moet ik weer door die pijn. Gelukkig zij een medewerker van
transport ministry dat het wel meevalt. (Inmiddels zijn de bezoekers uit japan
hier samen met Ilne’s vader en een zambiaanse dominee).
Another
testimony I should share with you is concerning our finances. Carl and myself
recently read a autobiography of a South African missionary couple. They wrote
that God sometimes provides money, sometimes creates money, and sometimes
stretches money. And we can testify to this. I keep a record of ever kwacha
coming in and out. I try my best, and apart from missing a few small things,
generally I am pretty accurate. But it has already happened three times that I
look at the total of what we are suppose to have, and when I compare it to what
we actually have, I am a few thousand kwacha’s out. In the good direction, mind
you- we have more than we are supposed to. We serve a faithful God!!
Een ander getuigenis wat ik moet vertellen is dat Carl en ik
in de afgelopen tijd een boek van Zuid Afrikaanse missionairies hebben gelezen.
Een deel daarvan is over finances . Hun schrijven dat God soms geld voorziet,
soms geld maakt en soms stretched. En dit kunnen wij beamen. Ik houdt boek van
alle financieen en doe mijn mijn best al glippen er soms kleine dingen tussendoor
, maar het is nu al drie keer gebeurt dat er me meer zijn dan wat er binnen is
gekomen. We dienen een getrouwe God!
Another interesting thing we are watching is
how God is using our children in His Kingdom. Rashelle has a few times now,
spoken out in the prophetic, completely without knowing it. Simon is charming
people wherever we go, giving us a smooth entrance. Tim is shy as anything in
most companies, but with the Tonga people, he is completely at home. What a joy
it is as parents to watch our children be really happy. What a faithful God we
serve!
Een ander interesant getuigenis
is hoe we zien hoe God kinderen gebruikt in zijn Koningkrijk. Rashelle heeft nu al een paar keer onbewust
profetisch gepraat. Simon zijn glimlach opent deuren, en Tim als schaamvol als
hij is is. Bij de tonga mensen voelt hij zich snel thuis. Wat een vreugde om
als ouders dit te zien. Wat een getrouw God die we dienen.
Last story:
We have really been struggling with Tim being sick. He had a virus and then got
an infection secondary. So I had taken him to the doctor who prescribed some
anti-biotics. We just got worse. He asked to go to bed every night by 6, which
is very unlike him. Not eating, vomiting, terrible head aches. I thought of all
kinds of weird sleeping disorders. So, this morning I was going to take him
back to the doctor, and then 5:30 this morning I woke up with a strong urge to check
out the side-effects of his anti-biotics. And there is was, all his symptoms.
Stopped the medication, and he is much better. What a faithful God we serve!
Laatste getuigenis. Tim was in de afgelopen tijd ziek. Hij
had een virus en daarna een infectie. Na bij de dokter te zijn geweest en anti
biotica hebben gekregen werd het eigenlijk slechter. Hij at slecht en soms om zes
uur lag hij al op bed en overgeven en zo. Zo ik wilde hem weer naar de dokter
toe nemen. Die nacht werd ik wakker om half 6 en ik kreeg een sterke drang om
zijn anti biotica te checken op bij werkingen. En daar was het, na gestopt te
zijn met de anti biotica was alles over. Wat een getrouwe God die we dienen.
PS. I
watched Douglas at the physiotherapy session today, and he is really making
great progress. Sitting for short periods of time and lifting his head to look
at me. And then he smiles…
PS. Douglas heeft goede vorderingen gemaakt. Hij kan nu
zitten voor korte perioden en zijn hoofd ophouden en lachen.
