"But as for me and my household, we will serve the Lord." (Joshua 24:15b)

zondag 6 juli 2014

Newsletter June /Nieuwsbrief Junie


In our reading of the children’s bible, we are currently reading about the crucifixion.  Tonight when Rashelle was praying, she prayed if Jesus could please protect us while He is dead. This is the good news of this time of the year, He is indeed not dead. He has risen, and ascended to His Father’s right hand. We serve a living God.

We lezen de kinderen voor uit een kinderbijbel , momenteel lezen we uit de kruisiging van Jezus. Gisteravond toen Rashelle aan het bidden was bad ze of Jezus haar kon beschermen nu Hij dood was. Dit is het goede nieuws. Hij is niet dood. Hij is opgestaan en is nu bij Zijn Vader aan zij rechterhand. We dienen een levende God.


I have been struggling to find something to say. I am sure you all know by now we are harvesting tomatoes. We KNOW it too, believe you me. And then this morning while I was driving, Ilne’s taxi service, the whisper in my heart said, “just testify. Testify of what I am doing.” So, I will try to do so.
Ik worstel ere en beetje mee om watt e zeggen. Deze morgen toen ik naar de stad ging hoorde ik een fluisterstem in mijn hart dat ik moest getuigen. Getuigen wat God aan het doen is. Zo zal ik het proberen:


In the world of development work, it is all about numbers: so many people have been helped with clean water, so many food parcels have been distributed, so many are sick with the HIV. Go and have a look on the websites, it is all about statistics. And while the numbers are vitally important, God works “one heart at a time.” And I think that is my testimony, that we are watching God work, one heart at a time:
In de wereld van ontwikkelings werk gaat het vaak om cijfers. Zoveel mensen hebben schoon water gekregen, zo veel mensen hebben eten gekregen, zoveel muskieten netten zijn uitgedeeld etc. Kijk op websites het is meestal om de statistieken. Terwijl nummers belangerijk zijn, werkt God een ‘hart op een slag’ En ik denk dat is mijn getuigenis, hoe we zien hoe God een hart op een slag werkt.



 

 

Let me tell you about one of these “hearts”:
Laat me getuigen van een van deze harten:


These are our friends Shelly and Douglas. They come to meet us one day, and the first heart that was touched, was mine. I walked past them, busy with laundry, and said: “O, what a cute baby, let me guess two months, oo-aa.” No, said the mother, he is nine months. I froze in my tracks. That was not even possible. This was a floppy baby, literally not even holding his head upright. I started to ask questions, and yes, this baby was actually already 10 months old. Weighed just more than Simon weighed at birth, but could not hold up his head, no sitting, crawling or any other thing you would expect from a 10 month old. My heart grew cold, with the realization that something was the matter.
Dit zijn onze vrienden Shelly en Douglas. Hun kwamen een dag om ons te ontmoeten. Het eerste hart wat werd geraakt was mijne. Ik stapte naar hun toe en zij, ‘ oh wat een lieve baby, een gokje twee maanden oud.’ Nee zegt de moeder negen maanden. Ik blijf verbaasd staan, dit is niet mogelijk een baby van negen maanden oud . De baby is zelfs tien maanden ouden weegde net een beetje meer als Simon op zijn geboorte. Hij kon niet zitten of kruipen en al het andere wat een normaal 10 maanden oude baby kan doen. Mijn hart verstomde, hier is iets fout.





I first gave her a lecture on diet, just to make my lecturers proud, and then we started to work on some exercises. I decided to take her to the clinic for a HIV test, which mind you we still have not  had done. Because we kept getting referred. Finally we saw some doctors. The first one’s words chilled my heart again: cerebral palsy. He kept talking to me, while I just wanted to burst into tears. The young mother sat there in total oblivion due to her lack of English. My Tonga sure doesn’t reach there yet. So I kept asking the doctor to talk to her. But he just…referred us. The next doctor decided there was nothing wrong with the child, refused to believe us that he is deaf. So, we really got nowhere, but at least into a physiotherapy program. Mom Shelly was a little scared of me in the beginning, since she could really not speak to me. Slowly, her heart started to melt. Today for the first time she asked something of me: she proudly gave me the equivalent of 10 cents and asked me to buy her boy some oranges, he really likes them. She is a great mother, very very innocent. But I believe God is starting to work in her heart in a very special way. Together we are walking a long road, we do not know the end, but that does not stop us from walking each step in faith.
Eerst heb ik met haar gepraat over voeding net om mijn onderwijzers trots te maken en daarna begonnen we met `bewegings maken. Daarna besloot ik om met haar naar een kliniek te gaan om te toetsen voor aids en wat nog steeds niet gedaan is. We werden doorverwezen naar een dokter. De eerste liet mijn hart schudden. Cerebral palsy. Hij bleef tegen mij praten terwijl ik bijna in tranen uitbarste. De moeder zat onbewogen. Zij had geen idee waar de dokter over praate door haar gebrek aan engels en ik kon het niet uitleggen in Tonga. Zo ik vroeg het aan de dokter maar die verwees ons door naar een andere dokter.
De volgende dokter kwam met de conclusie dat er niets fout was met de baby. Hij geloofde zelfs niet dat de baby doof is. Zo we eindigden met niets behalve dat de moeder nu met het kind naar physiotherapie gaat. Shelly was in het begin een beetje bang voor mij omdat ze niet goed engels kan praten maar langzaam gaat het beter en opent zij haar hart. Eens gaf ze zoiets als tien cent zodat ze een sinaasappel voor de baby kon kopen. Ze is een goede moeder, heel onschuldig. We stappen nu samen een pad, niet wetende hoe lang  maar ik geloof dat God in haar hart werkt in een speciale manier. We weten niet waar dat pad stopt maar we wandelen in geloof.


My favourite part of this story, is when one day I dropped Shelly after another visit to the hospital, and her grandmother, Douglas’s great grandmother (maybe 50 years old) came to tell me, she will make sure the chief hears about this. The way she said it, she was going to march up to his ‘throne’ and point her finger in his face. I had to smile, the poor chief…
Mijn favoriete deel van het verhaal is dat een dag Shelly’s oma kwam om te vertellen dat ze naar de chief zou gaan om hem te vertellen wat we doen. De manier waarop ze het vertelde was zoiets als “Ik zal naar zijn paleis toe marcheren en hem duidelijk maken wat de white people hier doen” ik moest glimlachen, die arme chief!


The chief and his headmen are currently sorting out our papers, and maybe soon all the official papers will be in place. God has really established us here now. We were very much in the spotlight for a bit, but God carried us through.  We serve a faithful God!!
De chief en zijn hoofdmannen zijn nog bezig om alle vouwen glad te strijken in de land kwestie. Het is nog afwachten wanneer alle papieren in orde zijn maar we vertrouwen dat God in beheer is.



Meanwhile the work is continuing: we pick tomatoes twice a week, new crops are going into the ground, bricks are being made for the chicken house and we are preparing to host our first visitors. Paperwork also keeps us busy and out of trouble. We just found out we have to get Zambian drivers licenses- I still remember my first  (and second) effort, and felt sick at having to do it again. But the gentleman’s reply when I asked what all we had to do: “o no problem madame, no problem, this one is easy.” Great…
Ondertussen gaat het werk door . Twee ker per week plukken we tomaten en proberen we nieuwe dingen te planten. We zijn bezig om blokken te maken voor een kippenhok en bereiden het huis voor voor een aantal bezoekers. Verder houd papierwerk ons bezig , een aanvraag voor een belastingnummer en een aanvraag voor zambiaanse rijbewijzen. Ik herrinner nog goed mijn eerste rijbebewijs, moet ik weer door die pijn. Gelukkig zij een medewerker van transport ministry dat het wel meevalt. (Inmiddels zijn de bezoekers uit japan hier samen met Ilne’s vader en een zambiaanse dominee).


 
Another testimony I should share with you is concerning our finances. Carl and myself recently read a autobiography of a South African missionary couple. They wrote that God sometimes provides money, sometimes creates money, and sometimes stretches money. And we can testify to this. I keep a record of ever kwacha coming in and out. I try my best, and apart from missing a few small things, generally I am pretty accurate. But it has already happened three times that I look at the total of what we are suppose to have, and when I compare it to what we actually have, I am a few thousand kwacha’s out. In the good direction, mind you- we have more than we are supposed to. We serve a faithful God!!
Een ander getuigenis wat ik moet vertellen is dat Carl en ik in de afgelopen tijd een boek van Zuid Afrikaanse missionairies hebben gelezen. Een deel daarvan is over finances . Hun schrijven dat God soms geld voorziet, soms geld maakt en soms stretched. En dit kunnen wij beamen. Ik houdt boek van alle financieen en doe mijn mijn best al glippen er soms kleine dingen tussendoor , maar het is nu al drie keer gebeurt dat er me meer zijn dan wat er binnen is gekomen. We dienen een getrouwe God!



 

Another interesting thing we are watching is how God is using our children in His Kingdom. Rashelle has a few times now, spoken out in the prophetic, completely without knowing it. Simon is charming people wherever we go, giving us a smooth entrance. Tim is shy as anything in most companies, but with the Tonga people, he is completely at home. What a joy it is as parents to watch our children be really happy. What a faithful God we serve!
Een ander interesant getuigenis is hoe we zien hoe God kinderen gebruikt in zijn Koningkrijk.  Rashelle heeft nu al een paar keer onbewust profetisch gepraat. Simon zijn glimlach opent deuren, en Tim als schaamvol als hij is is. Bij de tonga mensen voelt hij zich snel thuis. Wat een vreugde om als ouders dit te zien. Wat een getrouw God die we dienen.



Last story: We have really been struggling with Tim being sick. He had a virus and then got an infection secondary. So I had taken him to the doctor who prescribed some anti-biotics. We just got worse. He asked to go to bed every night by 6, which is very unlike him. Not eating, vomiting, terrible head aches. I thought of all kinds of weird sleeping disorders. So, this morning I was going to take him back to the doctor, and then 5:30 this morning I woke up with a strong urge to check out the side-effects of his anti-biotics. And there is was, all his symptoms. Stopped the medication, and he is much better. What a faithful God we serve!
Laatste getuigenis. Tim was in de afgelopen tijd ziek. Hij had een virus en daarna een infectie. Na bij de dokter te zijn geweest en anti biotica hebben gekregen werd het eigenlijk slechter. Hij at slecht en soms om zes uur lag hij al op bed en overgeven en zo. Zo ik wilde hem weer naar de dokter toe nemen. Die nacht werd ik wakker om half 6 en ik kreeg een sterke drang om zijn anti biotica te checken op bij werkingen. En daar was het, na gestopt te zijn met de anti biotica was alles over. Wat een getrouwe God die we dienen.


I met this boy, skin and bones. I said to Carl there is no way this boy will live another month. Faithless me. God healed his body, will you pray with us for the saving of his soul.

PS. I watched Douglas at the physiotherapy session today, and he is really making great progress. Sitting for short periods of time and lifting his head to look at me. And then he smiles…
PS. Douglas heeft goede vorderingen gemaakt. Hij kan nu zitten voor korte perioden en zijn hoofd ophouden en lachen.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten