Nieuwsbrief Februari 2019

Een gelukkig nieuwjaar voor iedereen die ons nog niet gesproken heeft. We bidden dat we ons werkelijk kunnen: uitstrekken naar dat wat voor ons ligt (Fill. 3:13); 2019 in met een houding van Overwinning.

God is trouw, vandaag en elke dag. De vorige keer eindigden we met dat Carl tot een punt gekomen is hij erkent dat hij een burn-out heeft. Hij heeft een update geschreven:

Met alle beste wensen en voornemens die we krijgen en geven is het toch bijna altijd hetzelfde liedje, halverwege de maand zijn we ze alweer vergeten en leven we verder zoals in december van het laatste jaar. Toch is het is het leven niet hetzelfde voor ons. Een opportunity kwam open voor een ander huis, en dat hebben we aanvaard. Zo aan het einde van december zijn we verhuisd naar een huis van een vriend. Ongeveer 20km van het project. Van de vlakte zijn we nu op een heuvel top. Met een schitterend uitzicht, groene bomen en struiken na de mooie regenval tot nu toe, en heel veel mooie vogels rondom ons. Toch is het niet dat wat het beste is. Het is de rust wat het geeft om niet de hele tijd werk om je te zien, de rust in de morgen om de dag te beginnen zonder om schuldig te voelen om stil te wezen. Nu mag dit een beetje gek klinken maar dat heeft er onder andere toe geleid tot een burn-out. Foto huis

Nou wil ik niet op de hele situatie ingaan maar als je werk meer belangrijk wordt dan je relatie met God dan ga je het niet volhouden. Hoe geestelijk je werkzaamheden ook mogen zijn. Zo 1 van mijn fouten was om geen goede grenzen te hebben. Ik was “busy” (be under satans yoke). In 1 van de boeken die ik heb gelezen kwam een goede opmerking naar voren, de bijbel staat vol van om” goed te doen” maar jy bent niet de enigste op de wereld om dat te doen. Maar ja onze oude natuur liegt ons soms voor om te denken dat je de enige bent om dat te doen. Te trots te zijn om voor hulp te vragen, of te hoogmoedig zijn dat je als enige die “skills” hebt, etc. foto carl vliegveld

De tijd in Zuid-Afrika was heel waardevol voor me om mezelf beter te leren kennen, een aantal goede gesprekken te hebben met een aantal mensen wat door dezelfde omstandigheden zijn gegaan. Zo ik was vol goede moed en nieuwe hoop om terug te komen, helaas was er thuis niets aan de situatie verandert en ging het alweer snel “downhill”. Gelukkig was Martijn er, een jonge man uit Nederland die ons wilde helpen voor een paar maanden. Hij kon vele werkjes opvangen en bracht een goede lach in huis. Een Godsgeschenk. Inmiddels waren we al opzoek naar een ander huis in de omgeving met een paar goede opties maar geeneen werkte uit, tot een vriend zijn cottage vrijkwam. We zijn toen gaan kijken en de keuze was gauw gemaakt. En zo zijn we tussen kerst en nieuwjaar verhuisd. En dat is goed. Net (=alleen al) het feit dat we niet op elektriciteit hoeven te letten in de zin van dat we nu elektriciteit van de staat hebben. Thuis moesten we geregeld onze batterijen van ons solar stelsel checken om te zien hoeveel kracht (=elektriciteit) we hadden. En dan moest je daar je plan om maken met wasgoed en diepvries enz. generator aanzetten om bij te laden als daar geen zon is enz. en zo ben je gauw de hele dag en avond bezig. De hoeveelheid gebreekte dingen wat gerepareerd moeten worden lijken zich te blijven opstapelen. Nu komen we thuis en kunnen we “ontspannen”.

De volgende stap die we gezet hebben is om drie van onze vrijwillige werkers als managers te laten functioneren. Zo James is nu de landbouw en mechanische manager. Happy gaat over de dieren, en Emma is de winkel en financieel manager. De verantwoordelijkheid is nu bij hun. Ik zal hun helpen en adviseren als dit nodig is.

Zoals je je kunt voorstellen, is het een tijd geweest van intens zelfonderzoek met de nodige schuld en spijt. Het is niet gemakkelijk geweest om van het project af te gaan – Carl heeft nog steeds niet al zijn spullen verhuisd. Er waren enkele erg praktische redenen die maakten dat we genoodzaakt waren te verhuizen:

-          Het project had het nodig dat onze Zambische broeders hun eigen ‘eigenaarschap’ zouden nemen. Wij waren nodig om hen te helpen te doen waar God hen mee begiftigd heeft. (Dit is het basisprincipe van Hope Builders Ministries).

-          De termieten aten alles rondom onze oren weg. Na de verhuizing zijn we druk geweest met het afbreken van alle houten delen, en ze zullen vervangen worden door bakstenen. Foto huis leeg

-          We hadden gehoopt dat de nieuwe meneer waar we de vorige keer over schreven, er in zou verhuizen en zijn rol als algemeen manager en lokale taal-outreach-coördinator zou beginnen. Helaas is dit door gegaan. Maar we zijn echt aan het bidden voor een tweede jonge man die er samen met Happy in wil trekken. En focussen op de Tonga-ministerie, omdat de Zevendedags Adventisten erg dominant zijn in hun afgebakende onderwijs.

-          Dus, ik (Ilne) had het best moeilijk met het feit dat we van het project af zijn verhuisd, maar God heeft me Vrede gegeven dat dit inderdaad Zijn Wil is – het beste voor het project, en het beste voor ons gezin. Zo moeilijk als het mag zijn, we moeten het laten gaan, en God toestaan Zijn Wil te doen, in plaats van dat we Hem vertellen wat wij denken dat Hij zou moeten doen.

Na dit alles, het is niet allemaal negatief.

Carl heeft een groot deel van zijn Vreugde in God teruggevonden, wie Hij is en wat Hij geschapen heeft.

Ilne heeft een fijne pauze gehad van school, Zondagschool, thuisschool-groep en alle kerkactiviteiten. Nu kunnen we opnieuw beginnen met veel enthousiasme.

De kinderen hebben het schooljaar goed afgerond, hebben veel vrienden gegroet en houden van het nieuwe huis, zelfs terwijl ze al hun huisdieren moesten achterlaten (gewild en ongewild). Isabel reageert erg goed op de spraaktherapie, en zegt op dit moment hoi/hallo tegen iedereen

Ons extra kind ;) (iemand dacht dat Martijn Carls zoon was) is een grote zegening voor ons, en ik vroeg hem een beetje te vertellen over zijn twee maanden met ons

 Ik zal mij even voorstellen. Ik ben Martijn, 25 jaar oud en ben hier voor 2 maanden om Carl en de familie te helpen met diverse dingen. Op het moment dat ik dit schrijf zijn de twee maanden bijna voorbij en ben ik mij al aan het voorbereiden voor het volgende avontuur. Ilne heeft mij gevraagd om een stukje te schrijven voor de nieuwsbrief. Tja wat moet ik gaan vertellen. Ik heb zoveel dingen gezien en mee gemaakt. Als ik dit allemaal wil vertellen dan kan ik wel een boek gaan schrijven. Maar dat zal ik jullie niet aan doen. Laat ik dit zeggen. Het is echt oprecht een voorrecht om zoiets mee te maken. Om een stukje cultuur van Zambia mee te maken en onder de lokale mensen te zijn. Een stukje Tonga te leren, de manieren van leven te zien en de situaties waarin deze mensen leven. Ik weet zeker als je foto's ziet van die kleine ronde hutjes met rieten daken dat je denkt. Aah wat een arme mensen. Hoe kun je zo leven? Ja je kunt zo leven, en de mensen zijn nog gelukkig ook! De hoeveelheid luxerie die je hebt bepaalt niet hoe gelukkig je bent. En zodra je het leest denk je, ja dat is waar. Maar het besef hiervan komt pas als je het zelf daadwerkelijk meemaakt.

In een andere cultuur leven betekent ook dat je open mindend moet wezen en dingen zult moeten accepteren die misschien in jouw ogen niet goed zijn. En dat vergt energie en tijd. Maar wil jij een relatie opbouwen met mensen uit een andere cultuur dan is dat waardevol genoeg om te doen. Dat is iets wat ik wel hebt ontdekt hier. Als je hier aan het werk gaat dan leer je ook heel goed hoe je creatief moet zijn en moet roeien met de riemen die je hebt. En nee het is misschien niet volgens de veiligheidsregels, maar geen zorgen, niemand weet precies welke regels er zijn. Als het werkt is het goed, ongeacht hoe het er uit ziet of hoe veilig het is.

Ik heb het voorrecht om bij dit prachtige gezin te verblijven en 2 maanden lang in hun gezin mee te draaien. Ik moet zeggen, van een 1 persoons huishouden naar een 6 persoons huishouden is best wel even pittig, maar zeker de moeite waard. Ongemerkt leer je heel veel dingen. Ook om Carl een handje te helpen deed ons beide goed. Het is altijd goed om een man met veel kennis om je heen te hebben. Bijzonder om hun levensverhaal te horen, wat ze hebben gedaan en mee gemaakt. Ik ben dankbaar voor de tijd die ik met jullie mag doorbrengen. God bless you!

En om daarbij aan te sluiten: Gods zegen gewenst! 

Newsletter February 2019

A happy New Year to all those we haven’t spoken to. We pray that we can really:

Reach forward to those things which are ahead (Phil3:13); into 2019 with an attitude of Victory.

God is faithful, today and every day.  We ended off last time explaining that Carl has come to a point of recognising that he was having a burnout. He has written an update:

After the festive season, it is so easy to go back to life as usual. But is hasn’t been exactly the same for us. We had a chance to move into a house off the project, and so we took it. So, end of December, we moved to a house of a friend, about 20km away, moving from the flats to a hill. We have a lovely view, green everywhere (especially after the good rains), and beautiful birds. But that is not the best. The best is the rest because the work is not always around you, starting the day without feeling guilty because you want to be quiet. It sounds so silly, but it is part of what brought me to the burnout.  

I don’t want to cause a whole discussion, but if your work becomes more important than your relationship with God, it is not possible to keep going. No matter how religious your work might be. One of my mistakes was not putting good boundaries in place. Being busy (being under satan’s yoke;)). The Bible is full of the good we can do for our neighbours, but it is prideful to think that I need to do it all by myself. Our old nature has a way of telling us that if we won’t do it, no one else will: too proud to ask for help, too proud to realize there are other people that can do the job just as well. 

The time in South Africa was very precious to me- I got to know myself better, had some good conversations with people who understand what I am going through. So, I came back with the best of intentions and hope, but it soon became apparent that nothing has changed in our current situation. I am thankful for Martijn who was there, a volunteer from the Netherlands. He was able to keep the work going, and brought a lot of laughs- a gift from God. We started to look around for another place to stay, but at first nothing wanted to work out. Until a friend’s cottage became available- the choice was easy. So, we moved between Christmas and New Years. So, many little things have become easy: state electricity- we just switch on the switch. Nothing broken that waits to be fixed. We come home, and we are home. We go to the project daily, even Ilne and the children do their school there. But we can have a little distance afterwards.

We had to reorganize to make it work. Three of our volunteers have moved into management positions. James is in charge of the agriculture and mechanics, Happy all animals and Emma the shop with overall finances. They have been coached for a long time, now the hope is that they will step up and own the responsibility. I will be there as their adviser and encourager, and for the bigger problems (Exodus 18:17-24)

As you can imagine, it has been a time of intense introspection with the necessary guilt and repentance. It has not been easy letting go of the project- Carl has still not moved over his last things. There were some very practical reasons that made the move necessary:

• ·         The project needs our Zambian brothers to take ownership. We need to help them to do what God has gifted them to do. (This is Hope Builders Ministries foundational principle)
• ·         The termites were eating away all wood around our ears. After moving out we’ve been busy breaking down all wood partitions, and they will be replaced with bricks.
• ·         We were hoping that the new gentleman that we wrote about last time, would move in and begin his role as general manager and local language outreach coordinator. Unfortunately that didn’t work out. But we are really praying for a second young man to move in with Happy, and focus on Tonga ministry around, since the Seventh Day Adventists are really dominant in their bounding teaching.

SO, I (Ilne) struggled with moving off the project but God has given me Peace that this is indeed His Will- best for the project, and best for our family. Hard as it may be, we need to let go, and allow God to do His Will, instead of us telling Him what we think He should do. 

After all that, it hasn’t been all negative.

Carl has found back a big chunk of his Joy in God, who He is and what He created.

Ilne has had a nice break from school, Sunday school, home school group, and all church activities. Now we can resume with lots of enthusiasm.  

The children ended the school year well, greeted lots of friends, and love the new house even if their pets (wanted to unwanted) had to stay behind. Isabel is responding well to the speech therapy, and is currently saying hi/hallo to everyone.

Our extra child;) (Someone thought Martijn was Carl’s son) was a great blessing to us, and I asked him to tell a little about his two months with us

I will introduce myself: I am Martijn, I am 25 and came to Carl and the family, to help with all kinds of things. At this moment, the two months are almost over and I am preparing for the next adventure. Ilne asked me to write a piece, now, what to write? I have seen so much that to tell you everything, I would have to write a book, and I won’t do that to you. So, let me just say: it has been a privilege to experience. To live in a part of Zambian culture with the local people. To speak a few words Tonga, to watch the way people live. I know for sure when we look at the pictures of the small round huts, we think: A, the poor people, how can they live like that? Yes, you can live like that, and you can even be happy. Our luxuries do not determine our happiness. And of cause, as you read it, you agree. But the awareness is so much more real when you see it for yourself.

To live in another culture asks that you are open minded and accept things that you would have condemned otherwise. This costs energy and time. But it is worth it to build a lasting relationship. I discovered this. I also found that if you want to work here, you have to be very creative to make it work with what is available. And no, it is probably not according to the health and safety regulations, but don’t worry, no one knows what the rules are anyway. All that counts, is that it works, no matter how it looks or if it is safe.

I was privileged to live with this lovely family and be part of their family for two months. I have to say, going from a one person family to a six persons home, is very intense, but worth it. Unnoticed, you learn a lot. Also helping Carl, was good for both of us. It is always good to be with someone with a lot of knowledge. Also, very interesting to hear their life story, and the things they have experienced. I am thankful. God bless you.

And on that note: may you be blessed