Een gelukkig nieuwjaar
voor iedereen die ons nog niet gesproken heeft. We bidden dat we ons werkelijk
kunnen: uitstrekken naar dat wat voor ons ligt (Fill. 3:13); 2019 in met een
houding van Overwinning.
God is trouw, vandaag
en elke dag. De vorige keer eindigden we met dat Carl tot een punt gekomen is
hij erkent dat hij een burn-out heeft. Hij heeft een update geschreven:
Met alle beste wensen
en voornemens die we krijgen en geven is het toch bijna altijd hetzelfde
liedje, halverwege de maand zijn we ze alweer vergeten en leven we verder zoals
in december van het laatste jaar. Toch is het is het leven niet hetzelfde voor
ons. Een opportunity kwam open voor een ander huis, en dat hebben we aanvaard.
Zo aan het einde van december zijn we verhuisd naar een huis van een vriend.
Ongeveer 20km van het project. Van de vlakte zijn we nu op een heuvel top. Met
een schitterend uitzicht, groene bomen en struiken na de mooie regenval tot nu
toe, en heel veel mooie vogels rondom ons. Toch is het niet dat wat het beste
is. Het is de rust wat het geeft om niet de hele tijd werk om je te zien, de
rust in de morgen om de dag te beginnen zonder om schuldig te voelen om stil te
wezen. Nu mag dit een beetje gek klinken maar dat heeft er onder andere toe
geleid tot een burn-out. Foto huis
Nou wil ik niet op de
hele situatie ingaan maar als je werk meer belangrijk wordt dan je relatie met
God dan ga je het niet volhouden. Hoe geestelijk je werkzaamheden ook mogen
zijn. Zo 1 van mijn fouten was om geen goede grenzen te hebben. Ik was “busy”
(be under satans yoke). In 1 van de boeken die ik heb gelezen kwam een goede
opmerking naar voren, de bijbel staat vol van om” goed te doen” maar jy bent
niet de enigste op de wereld om dat te doen. Maar ja onze oude natuur liegt ons
soms voor om te denken dat je de enige bent om dat te doen. Te trots te zijn om
voor hulp te vragen, of te hoogmoedig zijn dat je als enige die “skills” hebt,
etc. foto carl vliegveld
De tijd in Zuid-Afrika
was heel waardevol voor me om mezelf beter te leren kennen, een aantal goede
gesprekken te hebben met een aantal mensen wat door dezelfde omstandigheden
zijn gegaan. Zo ik was vol goede moed en nieuwe hoop om terug te komen, helaas
was er thuis niets aan de situatie verandert en ging het alweer snel
“downhill”. Gelukkig was Martijn er, een jonge man uit Nederland die ons wilde
helpen voor een paar maanden. Hij kon vele werkjes opvangen en bracht een goede
lach in huis. Een Godsgeschenk. Inmiddels waren we al opzoek naar een ander
huis in de omgeving met een paar goede opties maar geeneen werkte uit, tot een
vriend zijn cottage vrijkwam. We zijn toen gaan kijken en de keuze was gauw
gemaakt. En zo zijn we tussen kerst en nieuwjaar verhuisd. En dat is goed. Net (=alleen
al) het feit dat we niet op elektriciteit hoeven te letten in de zin van dat we
nu elektriciteit van de staat hebben. Thuis moesten we geregeld onze batterijen
van ons solar stelsel checken om te zien hoeveel kracht (=elektriciteit) we
hadden. En dan moest je daar je plan om maken met wasgoed en diepvries enz.
generator aanzetten om bij te laden als daar geen zon is enz. en zo ben je gauw
de hele dag en avond bezig. De hoeveelheid gebreekte dingen wat gerepareerd
moeten worden lijken zich te blijven opstapelen. Nu komen we thuis en kunnen we
“ontspannen”.
De
volgende stap die we gezet hebben is om drie van onze vrijwillige werkers als
managers te laten functioneren. Zo James is nu de landbouw en mechanische
manager. Happy gaat over de dieren, en Emma is de winkel en financieel manager.
De verantwoordelijkheid is nu bij hun. Ik zal hun helpen en adviseren als dit
nodig is.
Zoals je je kunt
voorstellen, is het een tijd geweest van intens zelfonderzoek met de nodige
schuld en spijt. Het is niet gemakkelijk geweest om van het project af te gaan
– Carl heeft nog steeds niet al zijn spullen verhuisd. Er waren enkele erg
praktische redenen die maakten dat we genoodzaakt waren te verhuizen:
-
Het
project had het nodig dat onze Zambische broeders hun eigen ‘eigenaarschap’
zouden nemen. Wij waren nodig om hen te helpen te doen waar God hen mee
begiftigd heeft. (Dit is het basisprincipe van Hope Builders
Ministries).
-
De
termieten aten alles rondom onze oren weg. Na de verhuizing zijn we druk
geweest met het afbreken van alle houten delen, en ze zullen vervangen worden
door bakstenen. Foto huis leeg
-
We hadden
gehoopt dat de nieuwe meneer waar we de vorige keer over schreven, er in zou
verhuizen en zijn rol als algemeen manager en lokale taal-outreach-coördinator
zou beginnen. Helaas is dit door gegaan. Maar we zijn echt aan het bidden voor
een tweede jonge man die er samen met Happy in wil trekken. En focussen op de
Tonga-ministerie, omdat de Zevendedags Adventisten erg dominant zijn in hun
afgebakende onderwijs.
-
Dus, ik
(Ilne) had het best moeilijk met het feit dat we van het project af zijn
verhuisd, maar God heeft me Vrede gegeven dat dit inderdaad Zijn Wil is – het
beste voor het project, en het beste voor ons gezin. Zo moeilijk als het mag
zijn, we moeten het laten gaan, en God toestaan Zijn Wil te doen, in plaats van
dat we Hem vertellen wat wij denken dat Hij zou moeten doen.
Na dit alles, het is
niet allemaal negatief.
Carl
heeft een groot deel van zijn Vreugde in God teruggevonden, wie Hij is en wat
Hij geschapen heeft.
Ilne heeft een fijne pauze gehad van school,
Zondagschool, thuisschool-groep en alle kerkactiviteiten. Nu kunnen we opnieuw
beginnen met veel enthousiasme.
De kinderen hebben het schooljaar goed afgerond,
hebben veel vrienden gegroet en houden van het nieuwe huis, zelfs terwijl ze al
hun huisdieren moesten achterlaten (gewild en ongewild). Isabel reageert erg
goed op de spraaktherapie, en zegt op dit moment hoi/hallo tegen iedereen
Ons extra kind ;) (iemand dacht dat Martijn Carls zoon
was) is een grote zegening voor ons, en ik vroeg hem een beetje te vertellen
over zijn twee maanden met ons
Ik zal mij even voorstellen.
Ik ben Martijn, 25 jaar oud en ben hier voor 2 maanden om Carl en de familie te
helpen met diverse dingen. Op het moment dat ik dit schrijf zijn de twee
maanden bijna voorbij en ben ik mij al aan het voorbereiden voor het volgende
avontuur. Ilne heeft mij gevraagd om een stukje te schrijven voor de
nieuwsbrief. Tja wat moet ik gaan vertellen. Ik heb zoveel dingen gezien en mee
gemaakt. Als ik dit allemaal wil vertellen dan kan ik wel een boek gaan
schrijven. Maar dat zal ik jullie niet aan doen. Laat ik dit zeggen. Het is
echt oprecht een voorrecht om zoiets mee te maken. Om een stukje cultuur van
Zambia mee te maken en onder de lokale mensen te zijn. Een stukje Tonga te
leren, de manieren van leven te zien en de situaties waarin deze mensen leven.
Ik weet zeker als je foto's ziet van die kleine ronde hutjes met rieten daken
dat je denkt. Aah wat een arme mensen. Hoe kun je zo leven? Ja je kunt zo
leven, en de mensen zijn nog gelukkig ook! De hoeveelheid luxerie die je hebt
bepaalt niet hoe gelukkig je bent. En zodra je het leest denk je, ja dat is
waar. Maar het besef hiervan komt pas als je het zelf daadwerkelijk meemaakt.
In een andere cultuur leven
betekent ook dat je open mindend moet wezen en dingen zult moeten accepteren
die misschien in jouw ogen niet goed zijn. En dat vergt energie en tijd. Maar
wil jij een relatie opbouwen met mensen uit een andere cultuur dan is dat
waardevol genoeg om te doen. Dat is iets wat ik wel hebt ontdekt hier. Als je
hier aan het werk gaat dan leer je ook heel goed hoe je creatief moet zijn en
moet roeien met de riemen die je hebt. En nee het is misschien niet volgens de veiligheidsregels,
maar geen zorgen, niemand weet precies welke regels er zijn. Als het werkt is
het goed, ongeacht hoe het er uit ziet of hoe veilig het is.
En om daarbij aan te sluiten: Gods zegen gewenst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten