Nieuwsbrief Augustus 2018

Toen we na ongeveer 8000 km. terugkwamen in Zambia , zei ik: “Welkom in het land van stof en honing!”. Oh, hoe bitterzoet was het om thuis te komen. Zoet om terug te zijn in ons eigen kleine hoekje van de wereld, maar erg bitter, vanwege de schade die de muizen en ratten aangericht hadden. Wat een vreugde!

We hadden een verrukkelijke vakantie in juni – we zagen vrienden en familie, brachten tijd door bij de zee, we hebben gewandeld, gereden en veel gezien. Het was goed. Goed om naar iets anders te kijken, en tot rust te komen. Het was een geweldige tijd, met veel bijzondere mensen, goede gesprekken. Het was al een ademteug van frisse lucht, en nu terug aan het werk. (Ik heb een aantal foto’s op de blog geplaatst, zodat je ze kunt bekijken als je dat wilt).

We komen terug in een rustiger seizoen. Het is hier winter, dus de planten groeien langzamer. Carl is nog steeds aan het werk met zijn plan om een aantal tunnels te installeren, zodat hij de temperatuur beter onder controle kan houden. De winter is Carls tijd om te proberen al het achterstallig onderhoud weer in te halen. Hij is altijd aan het vechten met de tijd, omdat het niet eenvoudig is om de onderdelen te krijgen die hij nodig heeft voor onderhoud. Hij zit dus vast in veel hersenbrekers – het repareren van deuren, kooien, auto’s enz. enz.

We hebben taai doorgewerkt aan onze kleine dierentuin. Een paar andere goede vrienden is ook vertrokken, en we kochten hun verzameling kalkoenen over. We zijn ook bezig met het kopen van hun broedmachine, en alle kansen die open liggen. In heel Zambia is een tekort aan kleine kippen, dus we hopen dat we onze eigen eieren uitgebroed krijgen. Carl heeft een aantal hanen gebracht om mogelijkheden te scheppen. We hebben 250 nieuwe kippen voor vlees. Er is ook een nest jonge konijnen geboren, hoewel deze business vooral is geslonken tot plezier – de mensen zijn niet zo enthousiast om hun eigen konijnen te eten. Onze bijenkorven zijn eindelijk gevuld. En al de andere schepselen zijn van de onwelkome knaagdierenfamilie, en met hen komen de roofdieren – de uilen en de slangen. Werkelijk, we zouden binnenkort entreeprijzen kunnen vragen.

 Ik ben midden in het voorstellen van een aantal collega’s. Mary is één van mijn favorieten. Ze is een directe buurvrouw van ons. Jaren geleden besloot haar man een tweede vrouw te nemen, een veel jongere vrouw. De man en zijn tweede vrouw besloten dat het leuk zou zijn om snel rijk te worden, dus ze kochten voor zichzelf een aantal botten en andere amuletten. Mary besloot dat ze er genoeg van had en liep bij hen weg. Dit betekende dat ze geen enkele vorm van provisie/levensonderhoud had. Dus ze woont in een kleine hut vlakbij ons, met veel kleine kinderen die altijd rondom haar hut zwermen. Als een andere buurvrouw haar mishandelende man verlaat, en besluit tevens zijn kinderen achter te laten, neemt Mary hen bij zich. Mary helpt ons nu een klein jaar in de tuin. Ze begon met enkel het water geven, maar ik ontdekte dat ze werkelijk groene vingers heeft, dus nu sta ik haar toe om in de tuin te ‘spelen’. Waar ik van houd, is dat ze ‘ownership’ (eigenaarschap) over de tuin heeft genomen. Ze komt naar me toe om aan te wijzen (omdat we alleen door middel van handgebaren communiceren) welke nieuwe zaden ze ergens gevonden heeft, en we planten het om te zien welke nieuwe schat we kunnen ontdekken. Ze ziet zelf wat noodzakelijke is, en handelt daarnaar. Deze karaktertrek wordt zelden gevonden, geloof me. Een werkelijke schat. 

We hebben net deze morgen mijn moeder bij het vliegveld gedropt, nadat ze de laatste 7 weken in Zambia heeft doorgebracht. Slechts de laatste dagen samen met ons. Ze heeft leiderschapsconferenties gegeven met Hope Builders Ministries, in zowel de Oostelijke Provincie als follow-up conferenties in de Zuidelijke Provincie. Afgelopen jaar deed ik er één met haar, en ik was moe. Zij deed er 14! Ze hebben prachtige dingen zien gebeuren. Als je meer van haar verhalen wilt lezen: www.hbmin.org is de plek.

En de kinderen en ik: we houden onszelf bezig. School in de morgen, met alle pleziertjes en tranen. En in de middag van alles waar we in betrokken kunnen worden. Ik zal proberen een paar foto’s voor jullie te vinden.

 Rashelle in onse groentetuin

 Simon rust ;)

 Simon werkt hard

 Tot volgende keer, een zegening:

God heeft in mij deze behoefte aan Zijn Rust gewekt, een veilige plek waar Hij is mijn al. Dit is mijn missie geweest de laatste tijd: om te wandelen in Zijn Rust, en niet je best te doen om altijd druk te lijken. Mag deze veilige plaats ook jou omhullen!

Newsletter August 2018

As we drove back into Zambia after about 8000km, I said: Welcome to the land of Dust and Honey! O, how bitter sweet to return home. Sweet to be back in our own little corner of the world, but very bitter because of the damage the mice and rats did. The Joys!

We had a lovely break in June- saw friends and family, spend time next to the sea, walking, driving, watching. It was good. Good to look at something different, and come to rest. It was an amazing time with lots of special people, good conversations. It was like a breath of fresh air, and now back to work. (I have placed some pictures on the blog, so that you can see only if you want to).

We came back to a slower season. It is winter here, so plants grow slower. Carl is still working on his plan to install some tunnels, so he can better control the temperature. Winter is Carl’s time to try catch up with all his maintenance. Always a frustrating time because it is not easy to get the parts he need to maintain, so he is stuck with lots of puzzles- fixing doors, cages, cars  and and and

We have been working on our little zoo, though. Some more good friends left, and we bought over their collection of turkeys. We are in the process of also buying their incubator, and all the possibilities that unlocks. In the whole of Zambia there is a shortage of small chicks, so we are hoping to get our own eggs hatching. Carl’s brought in some roosters to bring some potential. We have 250 new chicks for meat. We’ve had a litter of rabbits born, though this business is dwindling to mere fun- people are not so keen on eating our cute bunnies. Our bee hives are finally filling up. And all other creatures are of the unwelcome rodent family, and with them come the predators- the owls and snakes. Truly, soon we will be able to ask entrance fees.

 I am in the middle of introducing you to some of our colleagues. Mary is one of my favourites. She is a close neighbour. Many years ago her husband decided to take a second wife, a much younger woman. The husband and second wife decided it would be nice to become rich quickly, so they got themselves some bones and other charms. Mary decided she had enough, and walked out on them. It means that she has no real form of provision. So, she lives in a little hut close to us, with lots of little children always flocking around her hut. When another neighbour left her abusive husband, and decided to get even by leaving his children behind, Mary took them in. For just over a year now, Mary has been helping in the gardens. She started off just watering, but I discovered that she truly has green fingers, so now I allow her to play in the garden. What I love, is that she has taken ownership of the garden. She comes to show me (because we communicated solely by hand gestures) some new seed she had found somewhere, and we plant it to see what new treasure we can discover. She sees for herself what is necessary, and acts. This is a seldom found trait, believe you me. A real treasure.

We just dropped my Mom at the airport this morning, after she spent the last 7 weeks in Zambia, though only the last few days with us. She has been doing leadership conferences with Hope Builders Ministries, in both the Eastern Province and follow-up conferences in the Southern Province, where we are. I did 1 last year with her, and was tired, they did 14. They saw amazing things happen. If you would like to read more of her stories: www.hbmin.org  is the place.

And me and the kids: we keep ourselves occupied. Schooling in the mornings, with all the joys and tears, and then anything we can get involved in, in the afternoons. I will try find a few photos for you. 

 Rashelle in the vegetable garden

 Simon taking a break

 Rashelle at a cookie decorating competition

Till next month, blessings:

God has awakened in me this need for His Rest, a safe place where He is my all. This has been my mission of late, to walk in His Rest, and not to strive to always appear busy. May this safe place envelop you too.