Nieuwsbrief September 2019

Ik geef het op, ik ben nu al ik weet niet hoe vaak begonnen aan deze nieuwsbrief, en het lukt maar niet. Ik probeer te zoeken naar een gemeenschappelijk thema in onze maand om het allemaal bij elkaar te houden, maar deze maand is vol geweest van kleine niet-verbonden opwinding en wonderen. Voor allemaal zijn we dankbaar. Hé, dat is het – we zijn dankbaar.

Dankbaar voor: Een nieuwe familie, die naar ons project toekomt om het als manager over te nemen. Carl werkt hard om ons huis te verbouwen zodat het voor hen een thuis kan worden. De slaapkamers van de kinderen zijn hun slaapvertrekken geworden. Onze buitenveranda is veranderd in een mooie buitenkeuken voor Pamela. Onze woonkamer, keuken en schoolgebied zijn weer geopend tot de grote ruimte die het eens was. Ons gebed is dat Obed, de nieuwe manager, een kleine huiskerk zal starten in deze ruimte. Zoals al eerder genoemd, is het gebied rondom het project een Zevende Dags Adventisten-bolwerk, en we bidden echt dat Obed een verschil kan maken. Zijn vrouw, Pamela, was ook Zevende Dags Adventist toen ze met hem trouwde, wat hen een hart van begrip geeft, en niet van veroordeling. Obed heeft gestudeerd via Hope Builders Ministries, onder leiding van Pastor Justin Chiweela, de districtsleider van ons district. We bidden dat Obed de juiste mensen kan vinden om te onderwijzen in onze village. Mag Jezus volledig gediend worden in Ntola! We zijn dankbaar voor: De mogelijkheid voor Ilne om naar Uganda te gaan. Mijn moeder heeft 4 weken onderwijs gegeven in discipelschap en diepe Bijbelse principes op 8 verschillende locaties verspreid over Zambia. Voor haar laatste conferentie was ze uitgenodigd in Gombe (Uganda) door Pastor Aloysious Kinaalwa. Ze ontmoette hem jaren geleden in Tanzania, en ze hebben contact gehouden. Hij vertelde dat hij aan het begin van dit jaar heel sterk voelde dat zij moest komen om te spreken in hun kerk. Ze had een ‘second soul’ nodig en vroeg me. Carl liet me vrij, en ik kon op de nachtvluchten stappen door Rwanda richting Uganda. Er was een wonder nodig om in het land te komen. Ik had mij gele koorts-kaart bij me, omdat ik voelde dat de Heilige Geest me aanspoorde om afgelopen week op internet te kijken. Maar de kaart van mijn moeder was veilig in Amerika. Toen we aankwamen op het vliegveld van Entebbe in Ugana, was onze eerste stop bij een meneer die alle gele koorts-kaarten checkte. Hij checkte mijn kaart en gebaarde ons toen door te lopen zonder te vragen om de kaart van mijn moeder! We konden het amper geloven, maar hebben God geprezen. Dit was werkelijk een ‘God-ding’. Het voelt alsof ik een tijdreis heb gemaakt naar onze dagen in West-Afrika – een prachtig, groen land met mild weer. Overal fruitbomen, smalle rode stoffige wegen die je meenemen in de groene jungle. Niet zoals het bruine dorstige land dat we achter ons laten. We verbleven in het huis van de pastor, overweldigd door hun gastvrijheid en hun gezin te leren kennen – aan geweldig koppel met 4 leuke kinderen. (Dat klinkt als het juiste ding om te zeggen, toch? Maar dat is het niet, het waren kinderen die gedurende de conferentie letterlijk elk woord dronken, zo vriendelijk en liefdevol.) Ze hebben een open huis en hebben bijna altijd een aantal wezen die bij hen wonen. Ze proberen een aantal kamers te bouwen voor de kinderen. Ze gaan niet uit en werven fondsen, ze delen uit wat ze maar hebben. En al deze kinderen zijn ook betrokken bij de kerk. Het was voor mij werkelijk een voorbeeld hoe je je hele gezin toegewijd maakt aan Zijn dienst. De conferentie ging goed – we hadden 2,5 dag lang gemiddeld 100 mensen per dag. Mijn moeder doet het alsof het haar tweede natuur is, ik ben echt een amateur. Ik deelde enkel wat God in mijn hart plaatste en het sloot zo goed aan bij wat mijn moeder onderwees. Het was zo bijzonder om zulke aandachtig luisterende mensen te zien, toen we praatten over het onderzoeken van Gods Woord. Voor ons was het duidelijk dat de mensen goed onderwezen waren, ze lieten zoveel inzicht zien. Het was ook geweldig om te alle kerken rondom te dien die door deze pastor zijn geplant. Het liet me opnieuw te kracht van een lokale voorganger zien. Het is zoveel effectiever om te investeren in de lokale mensen, die de taal al kennen, om hun eigen mensen te bereiken.                                                                   Ilne geeft les Twee dames in traditionele Gomesi's dracht. Dit gebied wordt ‘Butambura’ genoemd – de plaats van de bedekte. Toen de overheid mensen hun woonplek gaf, was dit de plek waar ze de Moslims herbergden. Het gebied bestaat voor ongeveer 80% uit Moslims. Er zijn 15 moskee’s om je iedere dag Goedemorgen te zeggen. Wat is de eerste verdedigingslinie van de pastor: houd van hen. Er is geen spanning tussen Christenen en Moslims – enkel wederzijds respect. We bidden echt of God de Moslims naar Hem wil trekken door wat dit gezin doet. Een moskee in aanbouw Onder bananenbladen wordt voedsel bereid op de conferentie Het enige woord dat ik onthouden heb: Webalinyu – Dankjewel! Een extra dankuwel: Op de terugweg van Uganda konden we een middag doorbrengen met oude vrienden van ons die de afgelopen 7 jaren als zendelingen gewerkt hebben in Uganda. Ik had mijn vriendin niet meer gezien sinds 2011. We hadden samen een liefdevolle maaltijd voordat we met een middernachtvlucht terugvlogen naar ons land van stof en honing. We zijn dankbaar voor: Carl kon zijn reis een week naar voren halen, zodat hij bij de 50e verjaardag van zijn broer kon zijn. We missen zoveel speciale familie-aangelegenheden, dat we echt heel erg dankbaar waren dat hij tussenstop kon maken op zijn reis naar Amerika om zijn familie te zien. De meeste van hen waren samen voor de verjaardag, wat het mogelijk maakte om veel van hen tegelijk te zien. Carl heeft ook tijd met zijn moeder doorgebracht – haar Alzheimer maakt het onmogelijk om nog via de telefoon met haar te praten. Deze dankjewel gaat naar mijn zus en zwager, die de reis en de tussenstop mogelijk maakten. En ook een dankjewel voor: Carls reis om de boerderij in Amerika te bekijken. Meer hierover de volgende maand. Dankbaar voor... Omdat papa en mama de hele wereld over vlogen, zijn we ook dankbaar voor vrienden die ons hielpen met onze kinderen, met onderdak en voedsel voor onze kids. Man, ik wil Mazabuka zo heel heel erg missen als we vertrekken!   Ik ben dankbaar voor kleine armen die me omhelzen, omdat ze blij zijn hun moeder te zien. Ik ben dankbaar voor warm water dat uit de douchekop over mijn hoofd stroomt. Ik ben dankbaar dat we veilig genoeg zijn om met de deuren open te slapen. Ik ben dankbaar voor iedere persoon die het voor ons mogelijk maakt om hier te zijn.   Dankjewel! Gebedspunten Ik weet dat dit een lange nieuwsbrief is, maar één ding wil ik nog echt noemen. Vrijdag deed ik Carls’ karweitjes – ik ging naar alle plekken waar we enkel bekend zijn als Paalman. Ik was getroffen door het punt van wanhoop met de ongelooflijke nood: onze provincie kampt met droogte en het voedsel is bijna allemaal op. Mensen zijn hongerig, en er moeten enkele plannen gemaakt worden. Iedere klein beetje hulp voelt als een druppel in een oceaan van nood. Bidt alstublieft met ons: dat de overheid het voedsel dat in het Noorden beschikbaar is, wil verspreiden om het Zuiden te voeden, voor vroege regen dit jaar, voor voortdurende regen gedurende het seizoen, voor een goede oogst, voor duidelijkheid om te weten waar te moeten helpen. Ik ben me dagelijks bewust hoe gezegende we zijn – gezegend om te zegenen.